'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
[pagina 680]
| |
Voys: Als ‘t begint.Een eeuwighe vreught nae dit verdriet,
Gods kinders al verwachten.
Dus lieve Broeders en truert doch niet,
Met wanckelbaer ghedachtenL
Al straft de Heer het Landt,
Hy toont zijn goetheydt, want
Hy wil niemant yeghelijck Mensch
| |
[pagina 681]
| |
Bekeert, is synen wensch,
Op dat elck een mocht wesen salich.
Zijn weldaden en slaghen zwaer,
Tot eenen eynd’ al strecken,
Want dit is zijn behaghen maer,
Ons al tot hem te trecken,
Hy heeft wel reden goedt,
Te slaen meer dan hy doet,
De Weerelt om haer quaden,
Die sy bedrijft eenpaer,
Indien hy niet en waer,
Soo seer lanckmoedich, vol ghenaden.
Maer hy heeft eenen dach ghestelt,
Om alle quaedt te wreecken,
Dan sal den Heer als eenen Helt,
Roepen seer luyde, en spreecken,
Al zwijght hy langh, hy sal
Dan krijsschen met gheschal,
| |
[pagina 682]
| |
Ghelijck een Vrouwe in ‘t baren,
Zijn Vyanden onvroet,
Moeten dan onder voet,
Want dan en sal zijn bant niet sparen.
Dus dient elck vrient te zijn met hem
Dits raedt voor alle smerten,
Het is noch heden, hoort zijn stem,
En verhardt niet u herten,
Te doen wordt elck gheraen,
Ghelijck den Publicaen,
Die ginck t’huys gherechtveerdicht,
Om dat hy vyerich badt,
Laet ons soo doen, op dat
Godt tot sijn rijck ons allen weerdicht.
Hiskia ons exempel, mocht
Oock wel zijn in ‘t benouwen,
Die in den noodt den Heere socht,
En badt met vast betrouwen,
| |
[pagina 683]
| |
Hy was getroost eer lanck,
Maer in sijn voeten kranck,
Assa sijnde vol pijnen,
Socht niet den Heere, maer
Sijn toevlucht hier en daer,
Aen Meesters in der Medecijnen.
Boven al moeten wy ter noodt,
Den Heer te soecken trachten,
Der medecijnen deughden groot,
Daer neffens niet verachten:
Want God volliefd’ en jonst,
Geeft menschen sulcke konst,
Om van sieckten t’ontladen,
Dat synen name vry,
Daer door ghepresen sy,
Van al sijn groote wonderdaden:
Ons leven is hier eenen strijdt,
End’ een zwaer pelgrimagie,
| |
[pagina 684]
| |
Daer ons den Heere van maeckt quijt,
Met ‘s doodts korte passagie:
En dan zijn wy verlost,
Van ‘t vlees dat ons hier kost,
Soo menich zwaer versuchten,
Om dat het aldermeest,
Wederstaet onsen Gheest,
En soeckt ‘t verderf van al zijn vruchten.
D’wijl wy hier gaen met dit Lichaem,
Bezwaert, mach ons wel seere,
Verlanghen, om voor God bequaem,
Te zijn t’huys by den Heere:
Want in dees woeste Zee,
Ghelijcken wy het Vee,
Al onderworpen ‘t sterven,
Maer in ons Vaders rijck,
Hoopen wy t’sijn ghelijck,
d’Engelen Gods vry van verderven:
| |
[pagina 685]
| |
Wandelen wy na ‘s Heeren sin,
Vry zijn wy van ‘t verdomen,
Het sterven is ons een ghewin,
Om by Christum te komen,
Niet schromen, laet ons dan
Om eens te wesen van
‘t Lichaem des doodts ontbonden,
Want of wy leven snel,
Oft sterven, evenwel
Zijn wy des Heeren eygen bevonden.
Laet ons in ‘s Heeren wille bloot,
Verduldich ons ghenoeghen,
Het sy wanneer, of welcke doodt,
Alsoo ‘t den Heer wil voeghen,
Christus den Heere siet,
Hem wel ghenoeghen liet,
Zijns Vaders wil in desen,
En dranck voor ons den Kelck,
| |
[pagina 686]
| |
Aen ‘t kruyce, dat voor elck
Soo schandich was, en seer mispresen.
Geen vrucht en mach beklyven saen
Of ‘t graen en sterft te vooren,
Al moet het Lichaem hier vergaen,
Die Christo toebehooren,
Sullen verrijsen soet,
Den Heere te ghemoet,
Gaen in de Locht verheven,
En sullen sonder pijn,
By den Heer altijdt sijn,
En eeuwich daer in vreuchden leven.
Dees Princelijcke woorden schoon,
Moeten ons soo verblyden,
Dat wy meer achten ‘s levens kroon,
Dan dat hier is te lyden,
Nu d’wijl ons veel behoeft,
En haest worden bedroeft,
| |
[pagina 687]
| |
Laet ons bidden aandrachtigh,
Om blyven op den steen,
Der saligheyd gemeen,
In ‘t noodich een volstandigh krachtigh.
|
|