'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het hondert en sestiende Liedt, Hier in siet ghy ghelijck als in eenen Spiegel, hoe dat alle Vromen (soo wel des ouden als nieuwen Testaments) die op Godt vast betrouwt hebben uyt alle haere nooden sijn verlost, ende naer haere droefheydt ende besoeckinghen, wederom met troost ende blijdtschap vervult sijn gheworden, hier in dit Leven, door die Almachtighe hand Gods die de sijne noyt verlaten en heft.

[p. 688]

Stemme: Van den 128. Psalm. Saligh is hy bevonden.

Al schijnt menich verlaten,
Van den Heere te zijn,
Langhe tijdt boven maten,
In nood, druck, of ghepijn,
Hy kan soo fijn vertroosten,
Noyt beter toeverlaet,
Al gaet het schier ten boosten,
Hy weet uytkomst en raedt.

Raedt, Abraham heeft vonden,

By den Heere, doen hy
In Canaan was ghesonden,
Wt Mesopotany,
Hy was oock vry, wel seere

[p. 689]

 

Beproeft in zijn ghemoet,

 

Hy gheloofde den Heere,

 

In ‘t eynde was ‘t al goedt.

 

In ‘t eynd’ ist wel ghevaren,

 

Met Iacob, die onsacht,

 

By Laban twintich jaren,

 

Diende dach ende nacht,

 

Versmacht schier van der hitten,

 

En van de Vorst subijt,

 

In lijdsaemheyd besitten,

 

Moet men sijn ziel altijdt.

 

Altijdt Ioseph betroude,

 

Op den Heere ghewis,

 

Die sijn verdriet aenschoude,

 

In die ghevangenis,

 

Hy is om sijn verblyden,

 

Een groot Heere genoemt,

 

Men moet al veele lyden,

[p. 690]

 

Eer men ter eeren komt.

 

Eere, gheluck en vrede,

 

Is in ‘t eynde gheschiet,

 

Caleb, Iosua mede,

 

Al door volherden siet,

 

Verdriet, lijden en smerte,

 

Leedt Iob met groot ghedult,

 

Met troost en vreucht sijn herte,

 

Heeft Godt naemaels vervult.

 

Naemaels vervult met vreuchden,

 

Werdt David openbaer,

 

Die den tijdt sijnder jeuchden,

 

Was een Schaep-herder, maer

 

Werdt daer naer, eenen Koningh,

 

Maer hy hadde veel strijdt,

 

Eer hy ghekreegh de wooningh,

 

Tot Syon met jolijdt.

 

Tot Syon op dat schoone,

[p. 691]

 

Hooghe verheven slot,

 

Davids Rijck ende Kroone,

 

Bevesticht werdt van Godt,

 

Dus wie hier tot, den ende

 

Blijft in ’s Heeren bevel,

 

Die word met ‘s Heeren bende,

 

Salich nae dit ghequel.

 

Ghequel heeft oock geleden,

 

Hanna in ‘s herten grondt,

 

Sy heeft stille ghebeden,

 

Eli sach haren mondt,

 

Terstont hy dese Vrouwe,

 

Heeft ghehouden voor dronck,

 

God ghenas al haer rouwe,

 

Met eenen Sone jonck.

 

Ionck ende out veel Zielen,

 

Treurden met groot gheklach,

 

Die Haman te vernielen,

[p. 692]

 

Al meend’ op eenen dach,

 

Men sach hoe hy noch moste,

 

Sterven schandighen doot,

 

Maer de Heere verloste,

 

Zijn volck uyt alle noodt.

 

Noodt van hongher was binnen,

 

Samaria, soo dat

 

Een Moeder wreet van sinnen,

 

Haer kindt doodt, ende at,

 

Maer de Stadt kreegh by hoopen,

 

Spijse met haestigheydt,

 

De Syriers ginghen loopen,

 

Die haer hadden beleydt.

 

Beleydt was oock seer krachtigh,

 

Ierusalem ontstelt,

 

Hondert vijf ende tachtigh

 

Duysent mannen ghetelt,

 

In ‘t Velt, worden verslaghen,

[p. 693]

 

Van den Engel, maer krancxst,

 

Vloot om sijn lijf t’ontdraghen,

 

Senacherib met ancxst.

 

Ancxst, noot, droefheyt, en trueren,

 

Was in Bethulia,

 

Maer God liet haer ghebueren,

 

Zijnen troost uyt ghena,

 

Sara, ende den Ouden,

 

Tobyas vry van scha,

 

Zijn vertroost en behouden,

 

Ghelijck oock Susanna.

 

Susanna van de Boeven,

 

Beloghen zijnde zwaer,

 

Quam in een groot bedroeven,

 

Haer suyver herte klaer,

 

Maer om haer te bevryden,

 

God Daniel verkoos,

 

Hy kan sijn volck verblyden,

[p. 694]

 

Alst meest schijnt troosteloos.

 

Troosteloos Aes der Dieren,

 

Scheen dat Daniel was,

 

Maer uyt des kuyls duwieren,

 

Quam hy seer wel te pas,

 

Ionas, oock Gods vermoghen,

 

En goedtheyd wel bevant,

 

Sijnd’ uyt den Vis ghespogen,

 

En in behouder handt.

 

In behouder handt quamen,

 

Die Ionghelinghen dry,

 

Wt den Oven te samen,

 

En uyt de Tyranny,

 

Oock die van alle kanten,

 

Waren in groot ghetal,

 

Om van den Elephanten,

 

Te zijn vertreden al.

 

Al schijnen hier vertreden,

[p. 695]

 

De vroom’ onder den voet,

 

Haer zieolen ende leden,

 

Sijn in Gods handen soet,

 

Den moet, sy niet verlooren

 

Geven, maer spreecken danck,

 

Gode die in ‘t bekooren,

 

Haer gheeft eenen uytganck.

 

Eenen uytganck verleende,

 

In Asia de Heer,

 

Als Paulus niet en meende,

 

Langher te leven meer,

 

Soo seer boven zijn krachten,

 

Bezwaert zijnd’ in verdriet,

 

Dus die den Heer verwachten,

 

Te schand’ en komen niet.

 

Niet en quamen tot schanden,

 

Die Apostelen vroet,

 

In Kerckers en in banden,

[p. 696]

 

Hadden blijde ghemoet,

 

Want goed, hare consciency,

 

En wandel was voor Godt,

 

Vrienden laet ons intency,

 

Hier toe strecken voor ‘t slot.

 

‘t Slot is dat God ten fijne,

 

Die quade Menschen wreet,

 

Tot die eeuwighe pijne,

 

Wel te bewaren weet,

 

Maer van leedt en ghequelle,

 

Zijn volck sal maken vry,

 

‘t Zy Man, Wijf, Iongh-geselle,

 

Dochter, wie dat het sy.