|
| |
Het hondert en veerthiende Liedt, Over het af-sterven sommiger vrienden, welckers namen onder de twee eerste Hooft-letteren begrepen staen: ende is nu vermeerdert met een Pause van 10. veersen bevatende 10. Personen, welcke alle op een Iaer gestorven zijn, also de Pest ter selver tijt seer in Holland regneerde.
| |
Op de wijse: Daer vvas een Man in den Lande Hus.
In vreed’ en rust met vreughden soet
Comen sy in haer Kamers schoone,
| |
| |
Die hier met een oprecht gemoed
Wandelen in haeren persoone,
Godt salse mee des levens Kroone
Vercieren, en met kleeders wit
Sullen sy weyden voor den Throone
Daer ‘t Lam met blinckend aenschijn sit.
Met hertelijck verlangen groot
Konden syhaer selven begeven
Tot den lichamelijcken dood,
Want ‘t is een in-gang tot den leven,
‘t Geen and’re doet schricken en beven
Dat was haer even als een Feest,
Want God zijn liefd heeft ingeschreven,
In haer herten door zynen Geest.
Haer herte Pelgrimagie ging
Beneden hier, soo ‘t is gebleecken,
En dat was haer het liefste ding
Om van het rijcke Gods te spreecken,
| |
| |
Want siet haer herte was bestreken
Met den Magneet die boven is,
Daerom nae boven stont geweecken
Al haers herten getuygenis.
Kleyn en onnoosel in ‘t aensien,
Ootmoedigh en neder gesoncken,
By veelen onbekent, midtsdien
Dat sy alleen inwendigh bloncken,
En van genaeden vol geschoncken,
In liefde droncken door ‘s Geests cracht
Haer woorden als vuyrige voncken,
Dreven die herten tot aendacht.
Persoonen veel maeckt Liefde een,
En uyt den Geest komt Geest te voren,
En waer men is met God gemeen,
Daer werd het onderscheyt verloren,
Al wat van boven is geboren
Dat scheydt hem af van Creatuyr,
| |
| |
En ‘t laet hem in de Liefde smoren
In dat verteerend’ soete vuyr.
Creaturelijck onderscheyt
Is in het onvolmaeckte wesen,
Daer vintmen niet dan duysterheyt,
Maer als de Ziel is opgeresen,
Soo werd sy haest van Godt genesen,
Al door zijn lieffelijck Aenschijn,
Dies hebben sy vreught uytghelesen,
Die van ‘t Lichaem ontbonden zijn.
Wy sien hier wel met oogen aen
Als of het sterven waer een scheyden,
Maer dit kond ghy eensdeels verstaen
Als uwen Geest hem gaet vermeyden,
En als hy keert in d’eeuwigheyden
En alle tijd’lijckheyd ontvliet,
Hy komt dan eerst in vrye weyden
Als hy het aerdsche minst aensiet.
| |
| |
Het is natuur een lyden zwaer
Hier goede vrienden te verlaten,
Als wy aensien hoe wy met haer
En sy met ons in Liefde saten,
Maer dit komt ons weder te baten
Van Suster, Broeder, ofte Vriendt,
Dat sy ghenieten boven maten,
Daer toe dit leven heeft ghedient.
In desen leven eensdeels werdt,
Prijs, eer, en vreed’ in Godt bevonden,
Doch al vermenght met pijn en smert,
Maer als dit sterff’lijck werdt verslonden,
En dat de Ziele is verzwonden
In Gods volkomen Heerlijckheyd,
Die soetigheyd is niet om gronden
Die sulcken Ziele is bereyd.
Is hier vrientschap met God en mensch,
Kan hier de Ziele God ghenaken,
| |
| |
Hoe veel te meer sal dan nae wensch
De Ziel het God’lijck wesen smaecken,
Ist soet, God sien in doncker spraecken,
Hoe veel te meer in klaerheydt dan,
Wanneer Godt sal volkomen maecken
Daer wy de voorsmaeck hebben van.
Ist niet een oversoete vreught
Persoonelijck te openbaren,
En Gheestelijck te zijn verheught,
Met al die Hemelsche Heyr-scharen,
Die oyt van aenbeginsel waren?
Daerom o Vrienden bid en waeckt,
Op dat ghy daer oock meught vergaren,
Daer men Gods liefd’ in volheyt smaeckt.
Met Christo zijnd’ in ‘t lyden hier
Wertmen naemaels met hem verheven,
Sterven wy met onsen Princier
Soo sullen wy oock met hem leven,
| |
| |
‘t Schaed niet wat oordeel menschen geven,
Godt kent de zijne over al,
Die in den Boeck staen op geschreven
Hy t’zijnder tijdt wel vinden sal.
In ‘t Iaer van ses-en-dertigh siet,
Heeft Godt zijn Roed in ‘t Landt gesonden:
Maer ten was haer tot gheen verdriet,
Die van ‘t Lichaem werden ontbonden:
Wel zaligh zijnse t’allen stonden,
In welckers monden geen bedroch,
Argheyd, noch list, werden gevonden,
Maer ‘t voedsaem Euangelijs soch.
In ‘t aensien kleyn en ongheacht
Sijn sy, die ‘s werelds doen af sterven:
Nochtans haer Woord van grooter kracht,
Bewaert de Ziele voor ‘t verderven;
| |
| |
Al zijnse hier van goed, en erven
Niet rijck, Ghezeghent, haren Gheest,
Sal ‘t eeuwigh erf van God verwerven,
Om dats’ hem hebben hier ghevreest.
Rust en vermaeck sal hy ontfaen
Die rijck is in den Gheest van binnen,
En geerne laet zijn eyghen staen,
Om zynen naesten te ghewinnen,
Die ‘t doodlijck vyer, door ‘t vyer der minnen
Verwinnen kan, en hem verteert,
Ghelijck den Herder wijs van sinnen,
Met leer en leven heeft gheleert.
Swijght stil ghy Atheisten stout,
Ist dat gyy siet eenighe vallen:
Gods Liefd’ daerom niet op en houd,
Noch handeld oock by onghevallen:
D’Rechtveerdigh’ niet in waerheyd smallen,
Al is haer sterven ongheacht,
| |
| |
De Rijckst’ lagh wel in Beesten-stallen;
En aen het Cruys hingh d’hoochste macht.
Met stilheyd, zedigh en bequaem
Hand-wercken sy tot haerder vromen,
Eenighe zijnd’ om ‘s Heeren Naem
Haer Vaderland en Huys ontnomen,
Sijn met haer haef te hulp gekomen
De vromen, hier en daer verstroyt.
Hoe vol zijn sulcke van rijckdommen?
Al schijnens’ arrem en beroyt.
Het kan niet ongheluckigh zijn
Christo in dat deel te ghelijcken,
Arm en ellendigh hier met pijn,
Want hy doch seyt: wee u, ghy rijcken.
‘t Is waer: ‘t moet oock inwendigh blijcken
Doch siet waerom den rijcken Man
Het Hemels goet naemaels moest wijcken,
Om dat men ‘t beyd’ niet hebben kan.
| |
| |
Leven en doodt staen in Gods handt,
Indien wy nochtans mochten kiesen,
Wy souden maer ons kleyn verstandt
Niet van de dood laten bevriesen:
Alsulcke die in gras en biesen
De Schaepkens weyden overvloet:
Doch ‘t loon en sal hy niet verliesen
Die ‘t uyt een reyne Liefde doet.
Is yemand herbergigh gesint,
Insonderheyd Broeders t’ontfangen,
Wanneer Godt hier zijn Ziel ontbint,
‘t Eeuwigh Logijs sal hy erlangen:
Gelijck als Iesus quam gegangen,
En bleef binnen Bethania:
Oock Paulus door seer soete dwangen,
Logeerd’ in ‘t Huys van Lidia.
Iohanna was een Vrouwe soet,
Toonend’ haer miltheyd aen den Heere,
| |
| |
En heeft hem van haer haef gevoed,
En die ‘t nu doen zijn leden teere,
Sullen ontfaen de selfde eere,
Als God naemaels de deughden kroont
Al waer ‘t (in kas van zyne Leere)
Eenen Kroes water maer getoont.
Maria hier veel droefheyd leet,
Sy was ootmoedigh van gedachten,
En dienden God met tranen heet,
Die oock verhoord haer droeve klachten
Dies salse lust en rust verwachten,
Met alle Heyligen playsant,
Dat sal haer pijn en druck versachten
In ‘t eeuwigh Hemelsch Vaderlandt.
|
|
Auteursrechtvrij