'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het hondert en vierde Liedt, Van de Hemelsche blijdtschap die de Gheloovighe te verwachten hebben, als Godt haer in zijn eeuwigh Rijcke, door den dienst der Engelen, namaels vergaderen sal.

[p. 618]

Op de wijse: Daer vvas een Herder vvijs vermaert.

Dat eenigh Godlijck wesen soet,
Wil uwen Gheest bedouwen,
Op dat ghy met een reyn ghemoedt
Gods Aensicht meucht aenschouwen,
Wiens suyver licht // de herten sticht,
Die vast op hem betrouwen.

Siet welcken Liefde ons geschiedt,

Dat we Gods Kinders hieten,
Maer openbaer en ist noch niet,
Wat wy sullen ghenieten,
Wanneer hy sal // sijn Liefde al
Over de zyne gieten.

Sijn Engelen met soet gheluyt,

Sullen sijn uytverkoren

[p. 619]

 

In allen plaetsen soecken uyt,

 

En brenghense te voren,

 

Daer sal niet een // hoe arm oft kleen,

 

Voor hen blyven verloren.

 

Al zijnse kreupel Lam, of blint,

 

Veracht ende verschoven,

 

Alsmense reyn van herten vint,

 

Men salse brenghen boven,

 

Daer sullen sy // van herten bly,

 

God in der klaerheyd loven.

 

Want door de liefde die hy heeft,

 

Maeckt hyse hem ghelijcke,

 

Sijn eygen klaerheyd hy daer gheeft,

 

Al in sijns Vaders rijcke,

 

Sijn heerlijckheyd // is haer bereydt,

 

Op dat sijn liefde blijcke.

 

Veel duysent heylighen vailliant,

 

Sullen daer blincken schoone,

[p. 620]

 

Ontfanghen van des Heeren handt,

 

Des levens rijcke kroone,

 

Elck een sal daer // verschijnen klaer,

 

In sijn eyghen persoone.

 

De oude vrienden langh voor heen,

 

Ghestorven en vergheten,

 

Die sullen daer komen by een,

 

Hemelsche spijse eten,

 

Als sy verheucht // en vol van vreught

 

Te samen zijn gheseten.

 

De schaepkens die nu zijn verstroyt

 

Hier ende daer verscheyden,

 

Die werden t’samen dan ghekoyt,

 

Het Lam dat salse weyden,

 

En nimmermeer // sullen sy weer

 

Van malkanderen scheyden.

 

Hoe lief’lijck sal met vreughden fijn

 

Dat soet gheselschap leven:

[p. 621]

 

Elck een sal geern de minste zijn,

 

Wt liefde soo ghedreven,

 

Waert mogelijck // het gantsche rijck

 

Souden sy overgeven.

 

Want sy als een doorluchtigh vyer,

 

Van liefde sullen gloeyen,

 

Al wat sy gheven goedertier,

 

Sal hondertfout in vloeyen,

 

En haer fonteyn // en wort niet kleyn,

 

Maer sy sal eeuwigh groeyen.

 

Al in haers Vaders lieve huys,

 

Zijn wooningen by velen,

 

Daer sullen sy bevrijdt van kruys,

 

Seer lieffelijck in spelen,

 

Dat duysent jaer // een dach is maer,

 

Soo weynigh salt vervelen.

 

Wt aengheporde soete minn’

 

Sullen sy met verkloecken,

[p. 622]

 

Als Enghelen vlieghen uyt en in,

 

Malkanderen besoecken,

 

Want Liefd’ is daer // in ‘t openbaer,

 

Niet heymelijck in hoecken.

 

Hier is de liefd’ met vlees bekleet,

 

Ghekrenckt in haer vermoghen,

 

Soo datmen niet soo klaer en weet,

 

Waer dat sy leydt ghebogen,

 

Alleen present // is sy bekent,

 

Den Goddelijcken ooghen.

 

Het is de liefde wel een pijn,

 

Als mense niet kan vaten,

 

Als sy dan sal soo kenbaer zijn,

 

Hoe wil sy haer uyt laten:

 

Met wat een vreught // sal sy haer deught

 

Wt-breyden boven maten.

 

Eensdeels is hier ghetuygenis,

 

Hoe groot de vreughd sal wesen,

[p. 623]

 

Godt aen te sien ghelijck hy is,

 

‘t Ghedencken doet ghenesen,

 

Hoe veel te meer // als wy den Heer,

 

Aenschouwen in het wesen.

 

Wie dese hope in hem heeft,

 

Reynight hem selven mede,

 

Ghelijck hy reyn is, en hy leeft,

 

Met God in eenighede,

 

Al komter druck // of ongheluck.

 

Inwendigh heeft hy vrede.