'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Op de wijse: Heylgierigh Mensch. Ofte: O slaep o soete slaep.Het hoochste goedt in desen leven,
Dat hier Gods vrienden werd ghegeven,
| |
[pagina 579]
| |
Dat is in synen Gheest,
Te houden Feest,
En te zijn verheught
Met een soete vreughd.
En te zijn verheught van binnen,
Vervult met Goddelijcker minnen.
Altijd verheught in God te wesen,
Is een ghebodt alsoo wy lesen,
Maer hoe kan hy altijd,
Wesen verblijd,
Die noch soeckt vermaeck,
In een aerdsche saeck,
Die noch soeckt vermack te plegen,
Daer de natuur is toe gheneghen.
‘t Is vreughd: maer die de creatuur geeft,
‘t Is vreughd: maer die in haer geen duur heeft,
Want neemt men wech het beeld,
Daer lust in speelt,
| |
[pagina 580]
| |
Vreughden is ten endt,
Wech is ‘t fondament,
Vreughde is ten end ghekomen,
Men mach die vreught geen vreughde noemen.
Maer die bevrijd van alle lusten,
In God alleen kan lieflijck rusten,
Die midden in ‘t verdriet,
Blijschap gheniet,
D’uyterlijcke Mensch,
Zijnde teghen wensch,
D’uyterlijcke Mensch in ‘t lyden,
‘t Gemoet inwendigh kan verblyden.
De vreught des Geests, het pandt der vromen,
Werdt door gheen Creatuur benomen,
In God die eeuwigh is,
Staen sy ghewis,
Die haer aldermeest,
In lijdens tempeest,
| |
[pagina 581]
| |
Die haer aldermeest kan baren,
Als sy van alles zijn verlaten.
Den druck die tydelijck en licht is,
Brenght heerlijckheyd die vol gewicht is
Hen die aenschouwen maer,
Op ‘t onsichtbaer,
Al wat hier gheschiet,
Dat en raeckt haer niet,
Al wat hier geschiet op Aerden,
Dat is by haer van kleynder waerden.
Waer Godt sijn liefd’ heeft in ghegoten,
Heeft Mensch hem selven uyt gesloten,
Hy heeft altijdt hoe ‘t gaet,
Profijt en baet,
Die gherust en stil,
Wil dat Gode wil,
Die ghewust en stil kan lyden,
Die sal altijdt in God verblyden.
|
|