'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 567]

Het vijf-en-negentighste Liedt, Tracteert van den Goddelijcken vrede, ende hoe dat getrouwe Herders daer nae behooren te trachten, ende oock wat onheyl door de oneenigheyden gekomen is, eyndelijck dienende tot vrede praesentatien alreets uytghegheven, ende die noch souden moghen volghen.

Op de wijse: Denckt dat wy moeten sterven al, Ofte: Te Mey als alle Voghelen singhen, &c.

Haeckt nae den vreed’ by alle Man,
En nae de heylighmakingh’ dan,
Want sonder dese deughden,

[p. 568]

 

Niemand den Heere sien en kan

 

In heerelijcker vreughden

 

Ist moghelijck en in u macht,

 

Hebt Vrede, Liefde, en Eendracht,

 

Altijd met alle Menschen,

 

Van uwer zyden daer nae tracht

 

Met hopen, bidden, wenschen.

 

Den Vrede is den eersten groet,

 

Die Christus syne Ionghers doet,

 

Nae zijn heerlijck verrijsen,

 

Fie Boden zijn lieflijck en soet,

 

Die ons den Vrede prijsen.

 

Den Vrede is soo goeden pandt,

 

Sy gaet te boven alle verstandt,

 

Saligh sullen sy wesen,

 

Die door desen heylsaemen bandt,

 

‘t Ghekroockte Riedt ghenesen.

 

Wil yemand met u voeren twist:

[p. 569]

 

V dierbaer tijd niet en verquist,

 

Met sulcken Mensch te kyven,

 

By Gods volck gheen manier en is ‘t,

 

Sy moeten vreedsaem blyven.

 

Maer vraeght u yemand, weest bereyd

 

T’antwoorden met sachtmoedigheyd,

 

En wel bedachte sinnen,

 

Vlied dan eyghen gherechtigheyd,

 

Laet waerheyd altijd winnen.

 

Wat isser menigh leedt gheschied,

 

Wat isser menigh groot verdriet

 

Door ‘t hebbe-recht ghekomen?

 

Alsmen het stuck wel oversiet,

 

‘t Schaemt hem by alle vromen.

 

Elck heeft zijn goet-dunckend verstant

 

Als een noodtsaecke in gheplant,

 

Het volck van zijn humeuren,

 

En maeckten op haer eyghen hand

[p. 570]

 

Soo veel bedroefde scheuren.

 

Sy hebben menigh hert bedroeft,

 

En haer opiny in-ghegroeft,

 

Daer minst is aen gheleghen,

 

En ‘t ghene datter meest behoeft,

 

Hebben sy minst gheweghen.

 

Dat’s vrede, Liefd en eenigheyd,

 

Oprechte waer’ ootmoedigheyd,

 

Af-stervinghe van sonden,

 

Op dat de Ziel in Heyligheyd

 

Onstraflijck zy bevonden.

 

Door dese oorsaeck is ‘t ghebeurt

 

Datmen so weynich menschen speurt,

 

Die Godes Liefde smaecken,

 

Den tijd die werd verteureleurt,

 

In onnoodighe saecken.

 

Alleen niet in twistigh confuys,

 

Maer oock in ‘t al ghemeen ghedruys,

[p. 571]

 

Sy met de Wereld wennen,

 

Sy soecken weeld’ en vlieden ‘t kruys,

 

Gods vreed’ sy niet en kennen.

 

Want soo de Herders voren gaen,

 

De Schaepkens geerne volghen aen,

 

Willen de Herders scheuren,

 

d’Een gaet wel mee, d’ander blijft staen,

 

Met suchten ende treuren.

 

‘t En zijn gheen goede Herders trou,

 

Die weynigh achten op den rou,

 

Van haer onnoosel Schapen,

 

Waren de Herders vredigh, ‘t sou

 

Niet langh dus blyven slapen.

 

Eylaes! de schaepkens Christi fijn,

 

Sy trecken altijd eenen lijn,

 

Oft schoon de Herders kyven,

 

Sy konnen niet ghescheyden zijn,

 

Haer hert moet eenigh blyven.

[p. 572]

 

Geen Herder vreemt haer dit belet,

 

Haer liefde hebben sy gheset

 

Op haer Herder verheven,

 

Die sijn Heyl’ghe vreedsame Wet

 

Heeft in haer hert gheschreven.

 

Want alle die met God zijn een,

 

Zijn met malkander oock ghemeen,

 

Sy weten van gheen deelen,

 

Al komter al een vonckje kleen,

 

Gods liefde kanse heelen.

 

Oorlof ghy Herders die vreedsaem

 

V schaepkens weydt in Christi naem,

 

Iaeght altijd na den vrede,

 

So sijt ghy Gode aengenaem,

 

En alle menschen mede.