'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Op de wijse: Swinters, Somers even groen.Daer is geen soeter vreught op deser aerden,
Als vreughd en blijdtschap in Gods Geest,
| |
[pagina 560]
| |
Al ‘s vleysches vreugt die is van geender waerden,
Ghelijck men in Schriftuere leest,
Wie d’een vreught heeft, die moet de ander derven,
Sy konnen niet te samen zijn,
Want d’eene vreugt sal eeuwigh vreugt verwerven,
En d’ander vreught de Helsche pijn.
De vreugt des Geests en kont gy niet bekomen,
Ghy hebt dan d’aerdtsche vreughd versaeckt,
En Godes Gheest en wil in u niet woonen
‘t En zy ghy d’ander haet en laeckt,
Dus wilt dan dese vreught gheheel versmooren,
Met temmen, dwinghen, kruys, en doodt,
Soo sal u Godt door desen Gheest verhooren,
En voeren u uyt alle noodt.
De mensch die meynt hy sal zijn vreugt vermeeren
Door rijckdom, pracht, en overvloedt,
Met zijns ghelijck den overvloedt verteeren,
Dit dunckt hem ‘t aldersoetste soet,
| |
[pagina 561]
| |
Daerom so tracht hy nae de aerdtsche goeden,
En jaeght daer nae met al zijn kracht.
Hy meynt dit sal hem in zijn vreughde voeden,
Daerom soo draeght hy dracht op dracht.
Verstant, memory, kracht, en al zijn sinnen,
Dat God uyt Liefd’ hem heeft ghejont,
Om dat hy hem in ‘t goede sou beminnen,
Dat leydt hy aen zijn buyck en mondt.
Dit is zijn God, zijn Hemel, en zijn leven,
Die grond die heeft hy vast gheleyd,
Soo moet hy hem tot desen dienst begheven,
Want hy heeft God zijn dienst ontseydt.
Zijn buyck-God moet hy nu gestadigh vreesen
En dienen hem nae zynen wil,
Hy moet hem oock in als ghehoorsaem wesen,
Oft met dien God krijght hy gheschil,
En desen God en laet hem niet met vreden,
Hy plaeght hem nacht en dagh soo zwaer,
| |
[pagina 562]
| |
Want hy besit hem al zijn hert en leven,
Niet anders oft den Sathan waer.
Hy plaegt hem staegh met d’alderswaerste sorgen,
En vreest verlies van zijn ‘s vleyschs lust,
Altijt beanghst voor huyden of voor morghen,
Leeft hy gheduyrigh in onrust,
Hy loopt, hy draeft, hy buckt hem neer om rapen,
Om zijnen God die ‘t soo ghebiet,
Hy koopt, hy slaeft, met schrobben en met schrapen,
Ist vreugt: ‘t is wel een groot verdriet.
Hy schrijft, hy wrijft, hy moet zijn tijt besteden,
Tot liefde van zijn lieven Godt,
Hy stijft, en drijft, door Landen en door Steden,
Die soo niet doet, die noemt hy sot,
Hy mach niet rusten, noch hy mach niet poosen,
Door ‘t soecken van zijn eyghen baet,
Hy wort rontom ghedreven door dees boosen,
Als ‘t paert dat in de molen gaet?
| |
[pagina 563]
| |
Sijn goet dat moet hy soecken te vergaren,
Met rechten, plechten voor de banck,
Door kyven, vechten, wil hy ‘t dan bewaren,
En dit duurt al zijn leven lanck,
Wanneer sal hy nu eens zijn vreught ghenieten?
Sijn Godt en latet hem niet toe,
En synen tijdt die laet hy hem ontschieten
Och waer hy eens dees vreughde moe.
Als hy dan eens zijn vreughde wil gaen pleghen,
Daer komt dan veel tijdts teghenheydt:
d’Een vrient of d’ander is hem daer in teghen,
Dit baert dan een verleghentheydt,
Dan heeft hy eenen brief oft meer ontfanghen,
Oft quaet gherucht komt hem ontrent,
Daer hy op heeft ghewacht met groot verlanghen,
Dat is oft hier, oft daer gheschent.
Hier sinckt zijn hoop en vreugt ter aerden neder,
En synen Godt begheeft hem hier,
| |
[pagina 564]
| |
Hy sinckt van droefheyd neer, als quaet onweder,
In plaets van vreught maeckt hy ghetier,
Niemand kan hy hem dueren door zijn klaghen,
Siet dese vreught eens deur en deur,
Siet eens hoe dat hem hier zijn Goden plaghen,
In plaets van vreught komt treur daer veur.
Maer alst nu gaet nae al zijn hert en wenschen,
Dat hy zijn vreught vol-tooyen mach,
Met eten, drincken, nae dees aerdtsche menschen,
En d’ydelheyd duert nacht en dach,
Sijn creatuer dat krenckt hy dan zijn krachten,
Dat hy daer deur de vreught ontbeert,
Hy moet dan soecken die hem valt onsachten,
Dus werdt zijn vreught in smert verkeert.
Voorwaer het is wel droevigh te beklagen,
Als men op ‘s werelds vreughde let,
De Sathan heeft wel hondert duysent lagen,
Hier in des werelds vreught gheset,
| |
[pagina 565]
| |
‘t Ghetal en kan gheen mensch op aerden noemen,
Die door dees vreught al zijn belet,
En dese vreught die gaet haer al verdoemen,
Soo wy ghelooven Godes wet.
O mensch! hoe gierigh wort ghy doch bevonden,
Om d’ydel vreughd van deser tijdt,
En werd soo van u waen-godt vast ghebonden,
Dat ghy altijd in onrust zijt,
Versaeckt dees vreught, en wilt doch eens opwaken
In vreught die eeuwigh duren sal,
Dees vreught is soet, en sal u soo vermaken,
Al d’ander sal u zijn als gal.
Een Christen heeft een al te soeten vreughde
Als hy is treurigh om zijn vreught,
Die hy wel eer gehadt heeft in d’ondeughde,
Want dit ‘t voor God een ware deught,
Veel tranen moet hy voor dees vreughde boeten,
In tranen soeckt hy vreughden spijs,
| |
[pagina 566]
| |
In tranen soeckt hy nu al zijn verfsoeten,
Dus soeckt hy vreught op dese wijs.
Door desen dou so wassen nu Gods saden,
In hem ghesaeut door ‘t eeuwigh woort,
Hier zijn de vruchten weer met dou gheladen,
En druypen soo al voort en voort,
De traen-fonteyntjes hier van vreughde vloeyen,
Nu hy de waere vreught bekent,
Dus doet hem Godt uyt liefde jeughdich groeyen,
Hier en hier naer dat heeft gheen ent.
Ghy Princen wilt u droeve vreughde staken,
En blijft niet meer soo dom en blint,
Maer wilt door rou na ware vreughde haken,
Denckt d’aertsche vreught en is maer wint,
Wat sal doch d’aertsche vreughde konnen baten,
Die doch voorwaer gheen vreught en is,
Geen vreught, als vreughde na te willen laten,
Om God die ‘t al in alles is.
|
|