'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Op de wijse des selfden Psalms: De Hemelen seer klaer.Gheen Schepsel soo gheringh,
Of ‘t predickt sonderlingh
| |
[pagina 459]
| |
Sijns Scheppers lof, en prijs,
Meer, of men luyd-keels riep:
Den ghenen die ‘t al schiep,
Is machtigh, goet, en wijs.
Doch onder alle die,
Voornamelijck ick sie
Der Hem’len kring uyt drucken
Hoe groot, en wonderbaer
Is desen Konstenaer,
Vol kloecke Meester-stucken.
Dat uytghebreyd ghewelf,
My, tot den Schepper self
Met soo veel Lichten treckt,
En tuyght van ‘t ware Licht,
Dat zijn schoon Aenghesicht
Daer onder houdt bedeckt.
Nu weyd’, mijn ooghen weyd’!
Den Hem’len Majesteyt,
| |
[pagina 460]
| |
Vol schoonheyd inghegoten;
Die schoonheyd my verbeeld,
Vandt noyt gheschildert beeldt,
Tot noch voor ons versloten.
Nauw gist’ren daelde neer,
Den morghen meldent weer
Gheduerighlijck voortaen:
Den eenen duyst’ren nacht
Het tot den and’ren bracht,
Gods Lof noyt stil bleef staen:
‘t Schoonst dat oyt daeg’lijcks blonck,
Ons ‘s daeghs zijn stralen schonck,
Te helder noch van verren,
En als het onder doock,
Den duyst’ren nacht ons oock
Quam lichten met zijn Sterren.
Ter Wereld is gheen hoeck,
Daer ‘t volck uyt ‘s Hemels boeck
| |
[pagina 461]
| |
Des Scheppers macht niet kent;
Hoe ongheleert, of bot,
Het leest de Schrift van Godt
Aan ‘t klare Firmament:
Elck Sterre doch ghewis
Een gulden Letter is:
Wie dees boeck-slaven t’same
Omsichtelijcken stelt,
Daer merckelijck uyt spelt
Godts wonderlijcken Naeme.
Van daer is ‘t oock, dat trots
Den blixem onses Godts,
Den sterff’lijcken verschrickt,
Sy vlieden al haer best,
Als hy van ‘t Oost in ‘t West
In yders ooghen blickt:
Wat plaets, wat hoeck, wat oort
Den Donder men niet hoordt,
| |
[pagina 462]
| |
Wanneer hy die wil senden,
Hy berst een wolcken uyt,
Met eysselijck gheluyt,
Tot aen des werelds enden.
In ‘t driftigh veldt, om hoogh,
HeeftGod des werelds oogh
De Son, een hutt’ vergunt:
Waer uyt hy (toe-bereedt)
Als een Bruydegom treedt,
Die in Cieragi’ uytmunt;
Die uyt zijn sleep-zael gaet,
En blinckt in schoon ghewaedt,
Van held’re Diamanten:
Met minder luyster niet
Ons ‘t Licht zijn fackel biedt,
En straelt aen alle kanten.
Soo haest hy ‘s morgens rijst,
Op dees aerdtbodems lijft,
| |
[pagina 463]
| |
Der Sterren glans verdooft:
Ghelijck een moedigh Heldt,
Hy sich tot loopen steldt,
En toont zijn gulden hooft:
Den gulden vlamme-drich,
All’ ooghen treckt tot sich,
Van menschen en van dieren`,
‘t Ghevoghelt al ghelijck
Hem groet met wilt musijck,
En vrolijck tierelieren.
Verwondert ick aensach,
O Vader van den dagh!
Hoe snel ghy ‘t al verklaert;
Hoe vlugh ghy henen schrijt,
Iae, in soo korten tijdt
Volbrenght u Hemelvaert:
Des Hemels blaeuwe tent
Ghy daghelijcks om rent,
| |
[pagina 464]
| |
Met u ghevleckte Paerden:
V hitt’ breeckt al, ins door,
En niets en blijfter voor
Ghescholen op der aerden.
Schoon is ‘s Hemels aensicht,
En alderschoonst het licht
Waer deur de Wereld siet;
Noch schoonder is Gods Wet,
Die reyn en onbesmet
Noyt Ziel haer cleck en liet:
Klaer den besterden Throon,
En alderklaersten toon,
Die goudt-geel Sonne luystert,
In klaerheyd, waer sy straelt,
Gods Wet noch prijs behaelt,
Voor wien al ‘t licht verduystert.
Onder veel dinghen nut
De Sonne, ‘s levens stut,
| |
[pagina 465]
| |
Werdt aldernutst gheacht;
Doch nutter oyt bekleef
De Wet, die God beschreef,
Het sterff’lijck mensch’ gheslacht;
Die Wet, die aenghemerckt
Ziel neyginghen daedlijck werckt,
Ten goeden van den quaden,
Vermidts sy seecker tuyght,
Waer deur men Gods hert buyght
Tot gunst, van onghenade.
Den Leeck sy wederbaert,
En zynen wulpschen aert
In wijsheydt wand’len doet,
Wanneer sy (wel be-ooght)
Soo onderschey’lijck tooght,
Het waer’, en ‘t valsche goed:
Wie heyligh, en gheschickt,
Des hooghsten zeden wickt,
| |
[pagina 466]
| |
Die sals’ oprecht belyden,
En d’onderhouder werd
Ervaren, hoe sy ‘t hert
Soo seer in Godt verblyden.
O! welck een held’ren glants
In d’ooghen des verstants.
Van ‘s Heeren Wet afschiet,
Waer deur, Heer, uwen knecht,
Na u behaghen recht
‘t Een lieft, en ‘t ander vliedt:
Die vreese, die steeds vreest,
Met eenen kindschen Gheest
Des hoochsten toorn: is heylich,
Dies ‘t tot dat sy verhoopt,
Niet met der tijd verloopt,
Maer in Gods schoot rust heylich.
Rechtveerdich is ‘t ghericht,
Dat yder synen plicht
| |
[pagina 467]
| |
Aenteekent, en verklaert,
D’wijl ‘s Hemels wetten dan
Gheen tongh volprysen kan,
Hoe nut sy zijn, en waerd’:
Noch Gout, noch eel ghesteent
Heeft Ophir oyt verleent,
Soo dierbaer in mijn ooghen;
Noch nimmer Honich-bye,
Confiten Honich, die
Soo soet heeft smaken moghen.
V knecht heeft ‘t gheen hy weet
Al steets met doen bekleet,
Steeds hield’ hy sich vermaent,
En nimmer yver sat,
Speurd’ hoe sy hem den pat
Ter hoochster eeren baent.
Soo oyt mijn Ziel verleydt
Was, deur onwetenheyt,
| |
[pagina 468]
| |
(Wie kan de feylen myden?)
Verinnert my, o Heer!
Al ‘t gheen, waer deur wy d’eer
Ws heyl’gen Naems ontwijden.
Ontslaet derhalven my,
Der trotse heerschappy,
Soo blijf ick onbevleckt,
En onbesoedelt, van
Al ‘t gheen den vromen Man
Tot schuldt en onheyl streckt:
Als dan sal Davids mond
Ontdecken ‘s herten grond,
Met heylighe Ghedichten.
Mijn scherm Heer, troost, en schilt,
Die my verlossen wilt,
En al mijn kruys verlichten.
|
|