'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het acht-en-tsestighste Liedt, Van de thien Maeghden.

Op de wijse: Ick hebb’ mijn Stemm’ opgheheven. Psalm 77.

Van thien Maeghdekens wy lesen,
Die ter Bruyloft wilden wesen,

[p. 418]

 

Dese hebben in der nacht,

 

Haeren Bruydegom verwacht,

 

Maer vijf van dese Vriendinnen,

 

Waren wijs en vroet van sinnen,

 

Haere varen sy mitsdien,

 

Met Oly hebben voorsien.

 

Maer de ander vijf die waren,

 

In Gods weghen onervaren,

 

Weerelt wijs, ‘t welck voor God

 

Anders niet en is dan sot,

 

Ledich hebben sy haer vaten,

 

Van ’s Geestes-Olye, ghelaten,

 

Letterlijck van buyten aen,

 

Docht haer, ‘t was ghenoech gedaen.

 

Als de Bruydegom vertoefde,

 

Op dat hy haer wercken proefde,

 

Dese Maeghden allegaer,

 

Werden slaperich aldaer,

[p. 419]

 

Maer ter middernacht die vromen,

 

Hebben een gheroep vernomen,

 

Siet de Bruydegom komt aen,

 

Wilt hem te ghemoete gaen.

 

Met vercierde Lampen vyerich,

 

Sijn sy opghestaen manierich,

 

Om te gaen ter Bruyloft in,

 

By het Hemelsch huysghesin,

 

Maer de dvvaese vol ghebreecken,

 

Ginghen tot de Wyse spreecken,

 

Ons van uwe Oly doet,

 

Troost ons onbereyd ghemoet.

 

Doch de Wyse ginghen leeren,

 

Wy en moghen niet ontbeeren,

 

Maer ontbreeckt u Menschen raedt,

 

Selfs tot den verkoopers gaet,

 

Maer doen sy nu henen ginghen,

 

Datse menschen troost ontfinghen,

[p. 420]

 

Quam den Bruydegom terstont,

 

En ontfinck haer die hy vondt.

 

De bereyde hy inbrachte,

 

Die voorsichtigh op hem wachte,

 

Ter Bruyloft met vreuchden groot,

 

Ter stont men de deure sloot,

 

d’Ander quamen doen te spade,

 

Dies sy riepen om ghenade,

 

Doet ons op: O Heere siet,

 

Maer hy sprack ‘k en kenn’ u niet.

 

Daerom waeckt doch met gheduere,

 

Want ghy en weet noch dach noch uere,

 

Dat des Menschen Sone komt,

 

Niet te licht van hem en roemt,

 

Stelt u niet te haest in vreden,

 

Als de dvvase Maeghden deden,

 

Die ‘t wel hadden in ‘t verstant,

 

Maer niet inden grondt gheplant.