'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Voys: De Schoone die my dus Marteliseert, &c.
Apollo, o ghy vyerighe Man,
Ontsteken door ‘s Gheests gloet,
| |
[pagina 390]
| |
Die niemand overwinnen kan,
Wat moeyten dat hy doet;
Die niemand van de Ioden kloeck
En kan verwinnen met ‘t beschreven Boeck.
Saeght ghyniet wel met wonder toe
Doen ghy soo yv’righ spraeckt,
Van ‘t Doopsel van Iohannes, doe
Ghy in u krachten staeckt?
En docht u niet te wesen vremt
Dat noch een Ydioot u overstemt.
Een Ydioot, doch een geleerd’
Van Godt, en van zijn Gheest,
Die langh met Paulus hadd’ verkeert,
En zijn ghesel gheweest;
Docht ghy wel dat een Wever slecht
V noch sou helpen in Gods wegh te recht.
Ghy docht ghy hadt u fondament
Soo onbeweeght gheleydt:
| |
[pagina 391]
| |
Maer het was u niet bekent
De diep’ verborghentheydt:
Relig’ alleen van buyten aen,
Al isse goedt s’en kan niet langh bestaen.
Aquila ende Priscilla,
Wat was ‘t een groote vreucht?
Te volghen den Apostel nae
In wijsheyd, en in deucht:
Ghy trockt te samen eenen Zijn:
Hoe groot moest daer des Geestes Liefde zijn.
Al wat ghy van hem had verstaen,
Ghy leydet neerstigh uyt,
Ghy saeght de dinghen anders aen,
Als Apollo beduyt,
Doch siet: hy sprack ghelijck hy wist,
Ten is geen wonder dat den aenvanck mist.
Soo haest hy hoorde u verhael,
Sijn hert hem soo ontstack,
| |
[pagina 392]
| |
En hy bekende t’eenemael,
Dat hem noch veel ontbrack,
Hy gaf terstont u woort ghehoor,
En ‘t was hem in de liefd’ een nieuwe spoor.
Hier weeck gheleertheyt voor d’eenvout,
De kloeckheydt voor de deught;
En Apollo en was niet stout,
Maer toonde hem verheught,
Dat hy noch vant een wijsheyd meer,
Dan hy te voren voelde in zijn Leer.
Ghy alle die de deucht bemint,
Volght desen vromen Man.
Wanneer dat ghy een beter vindt,
Houd ‘t eerst niet langher aen,
Bewaert u herte altijd vry,
Dat het altijd bereydt tot beter sy.
|
|