'tGheestelijck Bloem-hofken



[pagina 364]
Het negen-en-vijftighste Liedt, Aen de Vrienden van Hoorn.
Op de wijse: Het daghet inden Oosten. Och vrienden uytverkooren, Die tot Gods Schaepstal hoort, In Hoorn, wilt doch hooren, Den Hoorn van Gods woort. Die lieffelijcke minne, Van Gods heyligh aenschijn, Beeld’ die in uwen sinne, Ghy sult soo blijde zijn. Denckt hoe hy u komt smeecken,
[pagina 365]
Tot zijn Hemelsche Rijck, Twelck is een seecker teecken Dat hy u mint ghelijck. Hoe qualijck soud ‘t betamen Dat ghy weygheren soudt, Wy hooren ‘t ons te schamen Te wesen alsoo stout. Ten is geen Prins, geen Coningh Over een aerdtsche macht, Maer die daer heeft zijn wooningh By ‘t Goddelijck gheslacht. Die herten en de nieren Doorsoeckt al haer secreet, Den Mensch kan niet versieren, Het gheen hy niet en weet. Hy hevet al gheschapen Wat ghy met ooghen siet, En neemt u aen tot Schapen,
[pagina 366]
Wt enckel Liefd om niet. Desen bidt met verlanghen, Om de gunst van ons hert: Och! laet ons hem ontfanghen, Ten sal ons doen sgeen smert. Wat herten hy oyt minde Die gaf hy soete spijs, Och die dit recht versinde, Hy werd’ van herten wijs. Die ‘t herte voor hem sluyten Worden vervult met windt, Want daer het yet is buyten Het niet de plaets in-wint; Dit heb ick willen schencken Tot een ghedachtenis, Op dat ghy soudt ghedencken Dat by ons Liefde is. Wy hopen, O beminden,
[pagina 367]
Als het den Heer toelaet, Dat wy u sullen vinden Noch in een goeden staet.