'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 361]

Het acht-en-vijftighste Liedt,

Stemme: ‘t Ghewas van ‘t Vlas en ‘t Weven, dat.

Ontfanght een Liedt van mijnder handt,
En latet zijn in u gheplant,
Dat ghy altijdt // het goed ghedachtigh zijt.

Bidt God altijd vroegh ende spaed,

Dat hy u weghen gade slaet,
En altijt vraeght // nae ‘t geen dat hem behaeght.

Al hebt ghy hier gheen tijd’lijck goedt,

Weest nochtans even wel ghemoedt:
God is den schat // die hem in ‘t herte vat.

Wat ghy uytwendigh niet en vint,

Siet dat ghy in de deuchde wint,

[p. 362]

 

Soo werdt ghy rijck // verr’ boven uws ghelijck.

 

Menigh die wenscht en murmureert,

 

Maer laet u zijn van my gheleert,

 

Wenscht anders niet // dan dat Gods wil geschiet.

 

Elck een van Godt sulck goet ontfaet,

 

Ghelijck zijn wijsheydt dat verstaet,

 

Tot zaligheydt // hy elck zijn wegh bereyt.

 

Het goedt des Lichaems is wel schoon:

 

Maer ‘t goedt der Zielen spant de kroon,

 

Bestandigh ist // als ‘t ander dickwils mist.

 

Houd uwen Gheest met God ghemeen,

 

Bekommert u met hem alleen:

 

Al wat u dient // beschickt hy als een vriendt.

 

Och ‘t is soo vasten toeverlaet,

 

Die Godes vriendtschap heeft te baet,

 

Sijn soete stem

 

Ghevoelt hy binnen hem.

 

Al komt hem somtijdts aen veel kruys,

[p. 363]

 

Hy gaet in zijn inwendigh huys,

 

Daer sit hy stil,

 

Als buyten is gheschil.

 

‘t Bedroch van dese wereldt vliedt,

 

Op Dina Iacobs Dochter siet,

 

Den schoonen schijn

 

Brocht haer in schand en pijn.

 

Besteedt altijdt u jonghe Ieught,

 

In rechte Goddelijcke vreucht,

 

Ziel en Lichaem

 

Ist beyde aenghenaem.

 

Ten laetsten wensch ick voor een groet

 

Den vrede Gods in u ghemoedt,

 

Dat nummermeer

 

Hy van u neme keer.