'tGheestelijck Bloem-hofken

(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken– rechtenstatus

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt


Het seven-en-veertighste Liedt, Poëtisch Verhael Van eenighe ontmoetenisse inder dolinge de Weeghs nae ‘t Hemelsche Vaderlandt.
Op de wijse van Helena. Ick ginck in een groot Bos, Al nae het Hemels Landt, Mijn sinnen stonden los, Ick vraeghde met verstandt
[pagina 283]
Waer men de plaetse vant, Om soetelijck te rusten, Een nam my by der hand, En wees nae sijn bewusten. Ich sach een groote schaer, Soecken den wech met blijd, déen hier, en d’ander daer, En somtijds wasser strijd, Want siet, den wegh was wijdt, En somtijds was hy nouwe, My dunckt ghy wyser zijt, Als ick, hoord’ ick ontfouwen. Het weder klaer en schoon, Was eerst in het begin, Voghelkens soet van toon, Hoord ick met blyden sin, Wy hadden groote min, Wy die te samen waren,
[pagina 284]
Ons docht men mocht’ in, Het Bos niet beter paren. Die Sonne werd bedeckt, De Wolcken quamen dick, d’Een d’ander hem ontreckt, Wy kreghen grooten schrick, En raeckten van ons stick, Want siet de wilde dieren, Met ysselijck gheblick, Hoord’ men roepen en tieren. In ‘t Bos, een doncker stem, Riep, hou wat doet ghy daer, Soeckt ghy Ierusalem, Komt hier by onse Schaer, Somm’ meynden ‘t was al waer, En lieten haer daer vinden, Maer wy en saghen haer, Van dese niet ontblinden.
[pagina 285]
Een murmelingh’ men hoort, ‘t Is altemael u schult, Hadt ghy ghevolcht ons woort, Een ander sprack, ghy sult, Doch hebben wat ghedult, Want al dese tempeesten, Moeten eerst zijn vervult, Om sien den aert der Gheesten. In Ga naar voetnootmPoliphemi, Hol, Daer saten wy bezwaert, Van anghst, en vreese vol, Want nae zijn wreeden aert, By twee en drie ghepaert, Verstont hy onse gasten, Ga naar voetnootmCirces, Goddin vermaert, Ons met haer Roed’ belasten. Onder Ga naar voetnootm’t ruylockt ghediert, Gheraeckten wy noch uyt,
[pagina 286]
‘t Scheen somtijds dat wat vierd’, Het donderich gheluydt, Maer rondom, Noort, en Zuyd, De Lucht bleef fel ontsteecken, Het heeft ghehaeghel duyd’, Dat niet en is te spreecken. Onder een kleyne Hut, Met weynighen ick sat, Daer vonden wy beschut, Soo langh als duerde dat, Maer soo haest wy den pat, Weer sochten te betreden, Veel groote droppen nat, Ons weder keeren deden. Ons Vrient was in een mist, Een weynigh uytghegaen, Daer werde soo ghetwist, Hy quammer weer van daen,
[pagina 287]
Want Ga naar voetnootmNox hadd’ al de paan, Met stricken soo benevelt, Wie buytens tijds wou aen Den ganck, hadd’ licht ghesnevelt. Somtijds ghetrappelt volck, Scheen had seeckere ganck, Maer dweenen als een Wolck, ‘t Ghesicht was te kranck, Twee-sinnich was den sanck, Men hoorde wel veel stemmen, Maer waren door den dranck, Van Ga naar voetnootm ‘t Sphynx al buyten klemmen. Te met quam flickeringh, Als Boden vanden dagh, Soo datmen in den kringh, Hier en daer vromen sach, Maer werden deur ontsagh, Van Ga naar voetnootmAntinous gedwonghen,
[pagina 288]
Te blyven in ‘t ghelach, Van haer ghedeylde tonghen. Hadden de vrome maer, Die met een jammer oogh, Aensaghen ons en haer, Gheweest uyt dwinghers boogh, Sy deden spronghen hoogh, Van blijdschap haeres herten, Maer dit leed noch vertoogh, Tot meerderingh van smerten. Aen onbekenden Vrient, Deed’ Ga naar voetnootm Eumenes zijn klacht, Hoe trouw’ hy hadd’ gedient, Met arbeyd, dagh en nacht, Doch ghetracteert onsacht, Van Bocken-hoeder listich, Die schemper om hem lacht, In ‘t choor der Vryers twistich.
[pagina 289]
De kuyssche Ga naar voetnootm Penelope, Die altijd wacht haer Man, Hadde ghestadigh hoop’, Hoe wel becingelt van, ‘t Oproerich vremt ghespan, Dat haer dede versuchten, Doch die haer sochten aen, Paeydese al met kluchten. Want den Gheest, kuysch en reyn, Hoe wel hy word bekoort, Wil met niemand ghemeyn, Dan die hy toebehoort, Daer vind hy soet accoort, Door ghelijckheyd van sinnen, Soo dat het vremde woort, Hem niet en kan verwinnen. Nu inden klaren dach, Wech zijnde dit tempeest,
[pagina 290]
Men niet vertoonen sach, Den opgheblasen Gheest, Die in het doncker meest, Scheen d’wegh te willen wysen, Want ‘t licht maeckt die bevreest, Die ‘t goede niet en prysen. Door ‘t vallen in het slick, Besmeurt was ons aenschijn, Soo dat veel Vrienden ick, Niet kenbaer konde zijn, Noch sy oock weder mijn, De tael scheen oock verandert, ‘t Is wel een groote pijn, Als de kennis verwandert. Niet te min, als elck een, Sijn compas wel bewaert, Al loopt de cours verscheen, Wanneer de Lucht opklaert,
[pagina 291]
Den Polus openbaert, Elck zijn Ga naar voetnootm Meridiane. In ‘t Noorder punt vergaert, Hoe welcke, elck wijd van dane. Door mist en stercke Wind, Elck heen en weer belent, Dat men in langh niet vind, Die men te vooren kendt, Godt sulcke proeven sendt, Om sien of elck ghetrouwe, Blijft op het fondament, Al verliest hy ‘t ghebouwe. Ten is te spreecken niet, Wat nae het Hemels Land, Al avontuer gheschiet, Hoe menighen Vyand, V seer subtijl aenrandt, Om uwen loop te keeren,
[pagina 292]
Maer blijft altijd constant, Ghy sult verwinningh leeren. Als ghy veel stemmen hoort, Als u veel anghst bestrijd, Let op het Ga naar voetnootm heyligh Woort, Dat van u is niet wijd, En in den quaden tijdt, Rust wat en zijt voorsichtigh, Blijft binnen u limijt, Ghy sult niet dolen lichtigh. God in allen gheval, Behoudt alleen den prijs, Hy ist die helpen sal, Niemand en is soo wijs, Hy weyghert niemand spijs, Die brood van hem begheeren, En op de rechte wijs, Inwendigh tot hem keeren.
[pagina 293]
Schept altijd moet in hem, Ghedenckt zijn Liefde soet, Hoort na geen vremde stem, Als ‘t onvast herte doet, Hy selver is het goedt, Een licht om u te wysen, Struyckelt somtijds u voet, Wilt in zijn naem oprysen. Verblijd u in zijn min, Vervrolijckt in zijn licht, Hy sal van binnen in, Verklaeren u ghesicht, Gheen soeter onderricht, Als die zijn Liefd’ kan gheven, Blijft trouw’ in uwen plicht, Soo blijft ghy vry van sneven. De Stad legghend’ in ‘t ruym, Vind men door ‘t enghe padt,
[pagina 294]
Heeft perijckel van versuym, Dewijl hy is omvat, Met Vyer en Water nat, Daer God door heen kan leyden, Als men bewaert den schat, En wandelt tusschen beyden. Wy dancken onsen Prins, Voor alle zijn weldaet, ‘t Is ons ghenoech ghewins, Als alle dinck, hoe ‘t gaet Ons dienen mach tot baet, Als wy nae veel tempeesten, In ‘t Hemels schoon cieraet, Houden seer blyde feesten.	voetnootm Poliphemus vvas eenen grooten reuse, in vvelckers Hol dat Ulijsses quam in sijne dolinge, alvvaer sijne gesellen, van desen Reuse verslonden vverden. voetnootm Circes, vvas een Goddinne, vvelcke door haer toover-roede en toegemaeckte drancken, de gheslelen Ulijssi in Verkens en ander Dieren veranderde. voetnootm Ulijsses quam uyt het Hol Poliphemi, door dat hy onder aen de Schapen hem ghehanghen hadde. voetnootm Nox, dat is de nacht der duysternisse. voetnootm ’t Sphynx beteykent de onwetenheyt vvant de onwetende die het uytghegeven Raetsel niet geraden en konden, vverden door het Sphynx verslonden. voetnootm Antinous, vvas een van de principaele Vryers van Penelope bbelcke d’andere dvvong de goederen Vlissi op te brassen. voetnootm Eumenes, een getrouwe Herder Vlissi vvelcke aen Vlisses (die hem onbekendt vvas) vertelde den overmoet der Vryers en zijn trouwe diensten. voetnootm Penelope de huysvrouvve Vlissi die ‘s nachts ontvveesde dat sy des daeghs gevveven hadd’ om de Vryers uyt te stellen. vvillende geen van allen te houvvelijck hebben. voetnootm Meridiaen, dat is de linie die van een yeghelijcke plaets, recht nae den Polus toeloopt, inde vvelcke dat sy alle te samen komen. voetnootm Dit is het invvoonende vvoordt, daer van men Leest: Rom. 10. 8. Ioan. 1. 10. 2. Cor. 13. 5. Hebre. 8. 10.

Vorige Volgende

'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het seven-en-veertighste Liedt, Poëtisch Verhael Van eenighe ontmoetenisse inder dolinge de Weeghs nae ‘t Hemelsche Vaderlandt.

Op de wijse van Helena.

Over dit hoofdstuk/artikel

lied