'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Op de wijse: De lustelijcken Mey, &c.`Godt heeft gheen grooter gaef belooft
Den Mensch hier op der aerden,
| |
[pagina 248]
| |
Door Christum onsen Heer en Hooft,
Gheen grooter gaef van waerden:
Dat is, zijn Gheest in ons ghemoedt,
Die soo veel groote krachten doet:
Wie kan dien Gheest vol-loven?
‘t Gaet ons verstandt te boven. ‘t Is meer dan wonder wat men leest,
Van aenbegin der tyden:
Wat Godt ghedaen heeft door sijn Geest,
Tot droefheydt en verblyden:
Sijn daet dat was den goeden goedt,
En ‘t was haer Ziel het soetste soet,
Den quaden quaedt daer teghen:
Soo loopen ‘s Gheestes weghen.
Den goeden was sijn komst’ haer vreugt
En al haer hert en leven,
Den quaden was ‘t een ongheneught
Dien Gheest haer Gheest te gheven,
| |
[pagina 249]
| |
Als ‘t hart blijft in zijn eyghen quaet,
En ‘t goedt hem niet ter herten gaet,
Soo moet zijn quaedt hardt blyven,
Want ‘t goedt kan niet beklyven.
De goeden zijn met Godt ghemeen,
Want Godt is ‘t goedt der goeden,
En Godt is ‘t goedt alleen, en een,
Voor meer wilt u dan hoeden:
Is God dan ‘t goed, die t’samen voedt,
En daer al ‘t goed van komen moet,
Waerom gaet ghy dan scheyden,
En laet u van Godt leyden?
Gods Geest vereenight God en Mensch
O wonder soet vereenen!
En dit is God zijn hooghste wensch,
dat d’Mensch hem mocht verkleenen:
Want God is vol oormoedigheydt,
En Mensch is vol hooghmoedigheydt,
| |
[pagina 250]
| |
Dit kan met t’samen paren,
Noch niet in een vergaren.
Gods zaedt dat groeyt in Godes aerdt.
Dit is: in goeden wille,
Die moet ghelijck zijn Godes aert,
Voor Godt hem houden stille,
En lyden ‘t al dat Godt opsendt,
Soo blijft dat zaetjen ongheschendt:
Dus baert Godt zynen Soone:
Gheen vrucht soo overschoone.
Hier is ghebaert een eenigheydt.
Die niet is uyt te spreecken.
O Ziel! blijft dan in kleynigheydt,
Godts Gheest sal wel uyt breecken,
Door Christus, en zijns Gheests ghelijck,
Want desen Geest breeckt Dam en Dijck,
En loopt altijdt beneden:
Daer woont hy dan in vreden.
| |
[pagina 251]
| |
Men leest van deses Gheestes vloedt
Soo hier en daer in Boecken:
Maer wat hy in de Ziel al doet,
O Mensch, wilt dat eens soecken:
Neemt eerst een proef aen d’eerste Kerck,
Haer doen was niet dan Liefde-werck,
Sy smoltent al in eenen,
Van vreuchde soumen weenen.
Een voorbeeld van Gods eeuwig huys
Doet God op d’aerd vertoonen,
Maer ‘t is een gierigh mensch een kruys
Dat hy ghemeyn sou woonen:
Een hert, een ziel, o soet ghevoel,
‘t Valt hart een Ziel vol aerdtsch ghewoel,
D’een is de waer’ Ghemeente,
Al d’ander zijn gheen meente.
Den Gheest en laet geen eygen toe,
Dat weten Christus Leden,
| |
[pagina 252]
| |
En ‘t vleysch en word gheen eyghen moe,
In spijs, in dranck, in kleeden,
Niemant en seyd yet zijn, te sijn,
Waer is nu hier, dats mijn, dats dijn,
Wilt ghy dien Gheest be-erven,
Soo moet ghy al ‘t eyghen derven.
Nochtans ghy beeld u in ‘t gheloof,
En noemt ons hooft, u Heere,
V daed die tuyght, u blind en doof,
Want s’is niet nae zijn Leere,
Wat is dit voor een Lidt aen ‘t Lijf,
Het houd zijn eyghen vast en stijf,
Hoe kant dan, d’ander voeden,
En voor den nood behoeden?
Ghy en ghelooft niet, dat ghy seght,
Dat kan men u bewijsen,
Als ghy de daed, by ‘t segghen leght,
Dan salmen u eerst prijsen,
| |
[pagina 253]
| |
Ghy gund een yeghelijck hier naer,
Het eeuwigh Hemels goed aldaer,
Ghy wilt daer dan eens wesen,
Maer dit is niet bewesen.
Het aerdsche goed, dat heeft den schijn,
Van ‘t eeuwigh dat sal dueren,
In ‘t aertsch ghemeyn dat is u pijn,
Dat blijckt tot aller uren,
Ghy seght ghy gunt de vruchten wel,
De bladen houd ghy even fel,
Ghy gunt haer schijn, noch bladen,
Laet u dan dit versaden.
Een Christen soeckt, voor al Gods rijck,
En al des rijcks aenkleven,
En d’ander soeckt voor al het slijck,
En word daer van ghedreven,
Den een heeft niet, en heeftet al,
En d’ander waen, en niemendal,
| |
[pagina 254]
| |
‘t Schijnt mal in die haer oogen,
Die rijckdom hier be-ooghen.
O Mensch, voldoet dat ghy ghelooft,
En let eens op u reden,
Een God, een Heer, een lichaems Hooft,
De Christ’nen zijn dan Leden,
De een is hier des ander Lidt,
En ‘t een heel vast aen ‘t ander sit:
D’een moet by ‘t ander blyven,
Sal ‘t een het ander styven.
Is dit dan niet een Monster-dier,
Dat Sweerden heeft voor Tanden?
En ‘t lijckt een Leeuw, of ‘t lijckt een Gier,
Dat klaeuwen heeft voor handen,
Stelt nu dit Monster eens by ‘t Schaep,
En waeckt op, van der zonden slaep;
Dees Monsters zijn u Goden,
Die ‘t Schaepjen altijd dooden.
| |
[pagina 255]
| |
Het Schaepjen deylt hem selven mee,
Soo goedt ist van natueren;
Dees Monsters zijn noch mensch noch vee
‘t Lam macher niet by dueren:
Het eene Lidt is vol en vet,
En ‘t ander hol en niet te bet,
Als ‘t een wil al behouwen
Moet ‘t ander heel verkouwen.
O Slangh hoe diep leydt u fenijn
In ‘s Menschen hart gheschooten?
V gift houd mensch voor Medecijn,
En gaet Gods Geest verstooten:
Dus brengt ghy niet dan Monsters voort
Indien ghy nae Iohannes hoort:
Maer waer sy zijn ghevaren,
Laet dat u hart bezwaren.
Ons Prins is vremt van dit ghedroght,
Hy kent niet als de zynen;
| |
[pagina 256]
| |
De synen gaen als hem ghesocht,
Sijn Geest komt uyt haer schijnen,
Sy zijn van een, en een natuer,
En blijven een door ‘t Liefden vuyr,
Dat d’een doet vreuchdigh groeyen,
Daer d’ander eeuwich bloeyen.
|
|