'tGheestelijck Bloem-hofken



[pagina 241]
Het neghen-en-dertighste Liedt, Een hertelijcke Groetenisse,
Stemme: Te Mey als alle de Vogelen singhen. Myn alderliefste Suster soet, Een Spiegel reyn van ‘t’t gemoet In rechter eenighede, Weest van my lieffelijck ghegroet Al met des Heeren vrede. Al ben ick nae ‘t Lichaem van dy, Ick ben u doch ghestadigh by Met mynen Gheest ghepresen.
[pagina 242]
Verheughe en verblijde my In u eenvuldigh wesen. Al kreegh ick van u woordt noch brief, Al leed ick smert en ongherief Door tijdts gheleghentheden: Nochtans sal ick u hebben lief, En dat om dese reden: Om dat ick weet, en ben ghewis, Al door des Gheests ghetuyghenis, Mijn Suster uytverkoren, Wat Godes Liefde in u is, En zijt uyt hem gheboren. Wy dienen Godt in eenen Gheest, En houden een ghelijcke Feest, Met eendrachtighe sinnen: Hoe soud ick u op ‘t aldermeest Van herten niet beminnen? Oprecht, en suyverm onbevleckt
[pagina 243]
Godt onse Zielen in hem treckt, En houdtse daer ghebonden, ‘t Welck in ons sulcken vreught verweckt, Die niet en is te gronden. Natuer en kan ‘t begrijpen niet Wat groote blyschap hem gheschiedt Die in Godt is ghetoghen: De Liefde Godts heeft gheen verdriet, ‘t Staet al in haer vermoghen. Hier mede Godt bevolen zijt, Die maeckt uwen Gheest verblijdt: Wilt my hier by ghedencken; En alsser is bequamen tijdt, Van uwer handt yet schencken.