'tGheestelijck Bloem-hofken



[pagina 234]
Het ses-en-dertighste Liedt. Klachte der Zielen tot Godt, over ‘t overvallende Kruys,
Voys: Het daghet uyt den Oosten. Myn liefste Lief vol eeren, Ghy zijt al mynen Schat, Tot u wil ick my keeren, De wereld ben ick zat, S’en kan my in dit leven Gheen troost gheven. Ghy zijt mijns herten weelde In ‘t midden van mijn druck,
[pagina 235]
Of ick schoon langhe queelde, Niemand biedt my gheluck; Niemand wil my beschermen, Noch ontfermen. Ghy laet my druck beproeven, Op dat ick des te meer V hulpe soud’ behoeven, En nemen tot u keer: Mijn weghen komt ghy stieren, End’ regieren. Nae menschelijcke wijse, Soud ick wel wenschen hier Te leven t’uwen prijse, Dat niemand wiste schier Noch dit, noch dat te vinden, Om te slinden. Maer als ick ‘t’ vermoghen Ten besten hebb’ ghewent,
[pagina 236]
Soo werd ick afghetoghen, En in ‘t’ wijsheyd blendt, Ghy laet my zijn tot schanden Mijn vyanden. Want ‘t ghene dat ick meynde Te zijn oprecht en goedt, Dat maeckt gantsch overeynde Een menighte verwoedt, Sy schijnen my te scheuren t’Aller uerren. O Godt, hoe zijn de ooghen Verscheyden van ghesicht, Men weet nauw wie bedroghen Is, of wie is in ‘t licht, Hadd’ elck niet zijn gheweten In secreten. Maer ghy zijt die het herte Ghewis in alles maeckt,
[pagina 237]
In pijn, in druck, in smerte, Elck een de spijse smaeckt, Nae dattet is gheleghen In zijn weghen.