'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 224]

Het vijf-en-dertighste Liedt, Noch een Geestelijck Minne-Liedt,

Op de wijse: O ghy Ninphe hoogh vermaert, &c.

In den Alderhooghsten Naem,
Doet alles wat ghy doet,
Maeckt u hier deur aenghenaem,
Dit smaeckt de Liefde soet,
Dits ‘t ghebodt // dits in Godt,
Dits den alderhooghsten standt

[p. 225]

 

Wie hier blijft // die beklijft,

 

En hy blijft in Godt gheplant,

 

Al ons soete weeld’,

 

Wordt in u gheteelt,

 

Als ‘t’ Gheest hier speelt.

 

V myn spieghel, en ‘t’ beelt,

 

Myn uytverkoren kindt,

 

‘K heb om u soo langh ghequeelt

 

Om u soo langh ghemint,

 

My verdroot // kruys noch doodt,

 

Als ick u maer krijghen mocht,

 

Noch gheen smert // in myn hert

 

Doen ick u soo vyerich socht:

 

Komt begroet my weer,

 

Komt versoet u Heer

 

Met een staegh’ in-keer.

 

In ons beyder meest ellendt

 

Bewees ick meest myn min,

[p. 226]

 

Doenje laeght op ‘t hoogst’ geschent,

 

Doen laeghj’ al in ‘t’ sin:

 

Ick en kond // niet een stond

 

Toeven, om ‘t’ schoone Bruydt,

 

Ick quam af // en ick gaf

 

Al ‘t’ Lichaem tot een buyt;

 

Mijn beminde schoon,

 

Dit’s voor u persoon:

 

Toont weer minne-loon.

 

Denckt dit nae, mijn soete Lief,

 

Wat geldt ghy leydt en queelt?

 

Waerje maer tot mijn gherief,

 

‘t Hadd’ m’alles niet verveelt:

 

Buyght u neer // meer en meer,

 

En erkent ‘t’ inne-daet,

 

Met ootmoet // ’t’ ontmoet,

 

Want dat baert u hooghste staet:

 

Al ‘t’ Heyligh’ lust

[p. 227]

 

Die wordt dan gheblust,

 

Als ick in u rust.

 

‘k Heb geen meer, noch soeter vreugt

 

Dan als ick u mach sien,

 

In de Liefd, de hooghste deught,

 

V selven mijn aen-bien;

 

Weest dan kleyn // houd u reyn,

 

Want ‘t reyn hert my claer aenschout

 

En alleyn // en ghemeyn,

 

Tot die u soo weerdigh houdt:

 

Kiest dit schoonste padt,

 

Nae uws Konincks Stadt,

 

Daer leydt al u schat.

 

Tot des Hemels hooghen Throon,

 

En tot uws Konincks Zael,

 

Hoordt niet dan het schoonste schoon,

 

Dat’s die hier ‘t laeghste dael:

 

Gheen soo hoogh // en soo boogh

[p. 228]

 

Als u Minnaer, als je weet,

 

Blijft u oogh // noch al droogh,

 

Soo mint ghy my niet een beet:

 

Wort u lief ghelick,

 

Toont weer minne blick,

 

Op dat ick verquick.

 

Hanght u Minnaer stadigh aen,

 

Soo eenight u syn Gheest,

 

Soo sult ghy syn hert verstaen,

 

En wat ghy van hem leest,

 

Al syn goet // al syn soet

 

Sult ghy in u ziel ontfaen,

 

Wat hy doet // of verhoet,

 

‘T sal u al zijn wel ghedaen,

 

Maeckt gheen onderscheydt,

 

Wat u maer bereydt

 

‘t Zy dan lief of leydt.

 

Laet u lief zijn al ‘t vermaeck,

[p. 229]

 

En al u herts ghespeel,

 

Laet my zijn u rust en waeck,

 

En al u beeste deel,

 

Laet myn strael // al u quael

 

Trecken door myn Sonne-schijn,

 

Laet u nat // in u vat

 

Maken d’aldersoetste wijn.

 

Laet u hert en mondt

 

Suyghen uyt mijn wond

 

Dat haer maeckt ghesont.

 

V myn lief heb ick besint

 

Dat tuyght al ‘t’ bewindt

 

Wel die soeckt, en die my vindt

 

En sich aen my verbindt,

 

‘T is doch logh // en bedrogh

 

Al wat in de werelt is,

 

‘t Lest’ maer gal // over al,

 

En ‘t is alles onghewis,

[p. 230]

 

Smijt u Beelden uyt,

 

Wied’ uyt ‘t nietigh kruydt

 

Dat uyt u noch spruyt.

 

Brengt my ‘t hert heel schoon geleecht,

 

Dat niets, als mijn verkiest,

 

Dat sich van gheen dingh beweeght,

 

Maer heel in ‘t’ verlieft:

 

Weest ‘t’ slaef // ick u gaef,

 

Of verkeert ons naem begint,

 

Siet ick draef // en ick laef

 

Voor de gheen die my bemint:

 

‘t Is mijn hooghste lust

 

Dat mijn Lief maer rust,

 

‘t Is dan al ghesust.

 

Ben ick dan u Bruydegom,

 

En al wat u verneught;

 

Ben ick al ‘t’ Liefs waerom,

 

Weet dat ghy niet vermeught,

[p. 231]

 

Soo ‘t ghedacht // anders acht,

 

Valt ghy vallend’ in de Cracht,

 

Quijt u macht // eert ‘t’ kracht

 

Die u voor u vallen wacht:

 

Gheeft u liefste Vriendt

 

Dat u ‘t noodighst dient,

 

Ghy weet wat hy mient.

 

Eert hem, met vreugts tranen-vloet,

 

Doch niet door u gheweldt:

 

Maeckt dat ghy zijn douw behoedt,

 

Die door zijn Gheest op welt:

 

Laet u rouw // en zijn douw

 

In u leeghe vooren gaen,

 

Dat het zaet // komt te baet,

 

En u drooghte doet verslaen:

 

Suyght dees soete lucht,

 

Eert dees schoone vrucht

 

Daer u Gheest om sucht.

[p. 232]

 

Raeckt geen Hemel noch geen aert,

 

Maer blijft in ‘t middel punt:

 

Denckt ‘t cruys is ‘t’ alles waert,

 

Dat word m’uyt Liefd ghegunt:

 

Dit’s u wegh // ghy moet wech

 

Van u selven los en vry,

 

Soeckt maer een // anders gheen

 

Die geern veur en deur u stry,

 

Waer al ‘t uw’ ghe-endt,

 

End’ ick u bekendt,

 

‘k Schreef u Testament.

 

Toeft ghewilligh met ghedult

 

Als u de Sonn’ ontwijckt,

 

Denckt den tijdt moet zijn vervult,

 

Sit dan niet hangh en kijckt,

 

‘t Is ghebruyck // dat ick luyck,

 

‘t Maeckt u Ziel een graege maegh,

 

‘t Vult u kruyck // ’t groend u struyck

[p. 233]

 

‘t Maeckt u Roosjens aen u Haegh,

 

Daer u reuck van vloeyt,

 

Daer u ranck af bloeyt,

 

En u vreucht af groeyt.

 

Schenckt u Lief een Minne-liedt,

 

Van prijs, eer, lof en danck,

 

‘t Gheen u door mijn is gheschiet

 

Dat offert met herts klanck:

 

Gheef ick stof // tot meer lof,

 

Singht met al des Hemels Hof,

 

O ‘t’ Ziel // of ‘t gheviel

 

Dat ghy met haer kreeght verlof,

 

In ‘t Haleluia // hier is voor noch nae,

 

O wat groot’ ghenae.