'tGheestelijck Bloem-hofken



[pagina 162]
Het een-en-dertighste Liedt. Het vijfde stuck, van het vermoghen der Liefde.
Op de wijse: Den Mey die komt ons by, seer bly.&c. De Liefde spoet // altijdt en doet Het gheen dat tot het alderbeste dient, Sy groeyt, sy bloeyt, al heen en vloeyt, Daer sy in ‘t aldernederst plaetse vindt, Daer toont sy dan haer macht: Want s’is alleen de kracht, Waer door ‘t al kan ghedraghen zijn,
[pagina 163]
Druck en ghepijn // s’ ist medicijn // die ‘t al versacht. O! wel den mensch // die soo nae wensch Gods gheest altijdt tot een vertrooster heeft, Die niet en is vermast // van last, Maer al sonder verdriet met graey leeft. O! Goddelijck beleydt // ghy die door u wijsheydt, By mensch u voeght, al door den gheest Heelt en gheneest, ghelijckmen leeft, die u verbeyt. Want ghy seer rem // doet op u stem Daer ghy te recht wel wordt ghenomen waer, V soet gheluyt // weeght overluyt, Door u goetheydt komt ghy den mensch soo naer, Waert mensch siet hy verdwijnt, Als dit licht in hem schijnt, En singht met vreughden een blijden ghesanck, Ter eeren tot danck // noyt soeter geklanck, Vry zijnde van pijn. O lief Minnaer // leydt ons doch daer
[pagina 164]
Ghy met u Lief ghetal, eeuwich sult zijn Door dit Foreest // in uwen Gheest, Daer ghy ons aen doen sult, de klaerheyd dijn, Dit onnoosel Lichaem, sult ghy daer seer bequaem Vercieren met vreuchden in uwen Throon, En gheven te Loon // des Levens Kroon, Een Hemelsche Naem.