'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
Stemme: Gebrande Wilt.Wie komen wil tot God, ghelooven moet
Dat een God is een Godt oprecht en goet,
Die zijn toesegh volstreckt gheheel end’ al,
En die hem soeckt, ontwijslijck loonen sal.
| |
[pagina 140]
| |
Het waer gheloof in God, en Godes Soon,
Heeft ’s Levens Kroon, tot een gheschoncken loon,
Hier om alleen, op Aerden Christus komt,
Op dat elck die ghelooft, niet sy verdomt.
‘t Gheloove word, veel voudigh afghemaelt,
Nae elck vernuft verscheydelijck bepaelt,
Elck (schijn) ghevolgh, voor Wet word inghewijt,
En weckt een al t’on-christelijcken strijdt.
‘t Onwisse breyn, ‘t onwis Gods wesen peylt,
En zijn insicht, alleen voor heylsaem veylt,
‘t Gheen nau is nut, hy voor noodwendich stelt,
En vaeck te rijp vermeten vonnis velt.
In woorden strijd, en bloote wetenheyd,
Die senuw loos gheloof, begrepen leyd,
Voor sulck gheloof, of mond belijdenis,
In Godes woort, gheen heyls beloft en is.
Niet alle die daer roepen, Heere Heer,
Maer alle die daer volghen, ’s Vaders Leer.
| |
[pagina 141]
| |
Die erven ‘t heyl, gheen mond gheloof is yet,
De wetenschap alleen en salicht niet.
Den mensch Vyand weet, dat God is en vreest,
Den schijn-deucht, spreeckt van God vaek aldermeest
Hier sot en dwaes, die niemand nau en prijst,
Word dick by God, gherekend alderwijst.
Gods rijck leyd niet, in woorden maer in kracht,
In selfs te zijn, en niet in waen, of acht,
Op deuchde booght, den deuchdeloosen sot,
Deucht plegen voert den mensch van hier tot Godt.
Een sulck gheloof, dat door die Liefde werckt,
En van d’een deucht, in d’ander word versterckt,
Dat ’s Menschen wil, tot Gods gheboden buyght,
Een sulck gheloof voor heylsaem word betuyght.
Door sulck gheloof, trad Moses met de voet,
d’Egypsche Kroon, en koos een hoogher goed,
Door sulck gheloof verliet Abram zijn Land,
En gaf zijn Soon, God’ tot een offerhand.
| |
[pagina 142]
| |
Dit sterck gheloof, is selfs der Christen Schilt,
Waer op den quaen sijn boose pijlen spilt,
Gheen kruys en schrickt, gheen ancxt of vrees benout:
Want dit gheloof, te vast op Gode bout.
Op God betrout, het Christ gheloovich hert,
En door ‘t gheloof hy steeds ghedreven wert,
Dat stuert zijn wil, zijn werckingh, en zijn woort,
Soo hy ghelooft, dat nae Gods wil behoort.
‘t Ghenoecht hem niet, dat letter wijs hy weet,
Christi ghehoort, zijn leer, zijn doen, zijn leer,
Zijn kruys en dood, maer hy staet vlytigh ga,
Om Christum door ‘t gheloof, te volghen na.
Dat Christus is, hy niet alleen ghelooft,
Maer nevens dien, dat Christus is zijn hooft,
Zijn Heer, die hy moet wesen onderdaen,
Indien hy wil zijn jongher zijn voortaen.
Zijn Iongheren die sijn van zijnder aert,
En ‘t waer Gheloof, Christ weerde vruchten baert,
| |
[pagina 143]
| |
Het mont gheloof, van deucht, en krachten, blood,
En salicht niet, maer is Ziel-loos en dood.
|
|