'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het een-en-twintichste Liedt,

Op de stemme: Wanneer ick slaep, voel ick mijns levens vreught.

Christus die roept: mijn last mijn jock is soet,
Hy heylt en schenckt de ruste van ‘t ghemoedt:

[p. 128]

 

Elck lustvernoegingh biedt // hy mild om niet.

 

Hier is ’s levens Broot // uyt des Vaders schoot,

 

Om Hel, Duyvel, Doodt // vernielen:

 

O rust, o soete rust der Zielen.

 

Komt proeft de smaeck die ’s Hemels Manna heeft,

 

Der Zwijnen draf gheen voedtsel toch en gheeft:

 

V Heyl-benijder bromt // en moedigh romt

 

Op wees’loose schijn // suyvker soet fenijn;

 

Met wees’loose schijn // de herten,

 

Hy troont, maer loont, en kroont met smerten.

 

Of hy met dy al vry wat hooghe rijst,

 

End’ al de macht, en pracht des werelds wijst;

 

Of hy dijn wrevel hooft // al wraeck belooft;

 

Of hy lust en weeld // voor dijn ooghen beeld,

 

En u herte steeld // meyn-eedigh:

 

Dijn Ziel, dijn arrem Ziel blijft ledigh.

 

Daer spoockt en quelt de zwarte honghers straf,

 

En dreyght nae ‘t eerste, oock met het tweede Graf:

[p. 129]

 

Hier woonen teghen-lust // wroegingh onrust;

 

Hier is nummer vree // maer een woeste zee;

 

Hier is nummer vree // maer plaghen,

 

Een worrem die altijdts blijft knaghen.

 

‘t Gheschapen al des Scheppers eygendom,

 

Deylt God natuers behoeftigheden om,

 

Voor ‘t dierelijck gheslacht // tot voedtsels kracht:

 

Maer die boven maet // ’t geen soo haest vergaet,

 

Voor hun toeverlaet // verkiesen.

 

Haer heyl en hooghste goedt verliesen.

 

Op driftigh zant diens heyl-grond is gestelt,

 

Daer soo ‘t gheval kan bruycken zijn geweldt:

 

Maer wie op Christum sticht // geen winden zwicht,

 

Of uyt d’as al viel // ’t hoogh en lagher wiel,

 

Iae dat lijf en Ziel // verdweenen,

 

Zijn goet, zijn hooghste goedt blijft eenen.