'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 124]

Het twintighste Liedt, Is een Bruylofts-Ghedicht.

Op de wijse: Den lustelijcken Mey Christi playsant.

Al wat onder de Mane krielt,
Met minne schijnt gheboren,
Selfs ‘t dier van Godes aem besielt,
De minne kon bekooren,
Soo haest gheschapen viel de sin,
Als vlees van vlees tot zijn mannin,
d’Al wijsheyd heeft mispresen,
‘t Eensaem, en hulploos wesen.

Soo dat natuyr, en Godes raed,

Hier Wet of vryheyd gheven,

[p. 125]

 

Tot d’echt van selfs, noch goed, noch quaet,

 

Maer soo sy die beleven,

 

Den reynen, is hier alles reyn,

 

En voor den quaden, quaed alleyn,

 

Het wijs, of dwaes huyshouwen,

 

Hier Hel, of Hemel bouwen.

 

Daer ’s hemels dochters, liefd trou en vree

 

d’Opper vooghdy bekomen,

 

Rust, lust, vreucht, en welvaren mee,

 

Hier overvloedich stromen,

 

De min tot neyginghs boet wel weckt,

 

Maer haest gheblust, al wyder streckt,

 

De Liefde die in ‘t pleghen,

 

Zijn voedsel vind gheleghen.

 

De suyver trouw, in vast besluyt,

 

Wijckt voor gheen teghenspoeden,

 

Sy trotst het avontuyr selfs uyt,

 

Hoe wreed’ ‘t oock dreyght te woeden,

[p. 126]

 

Door lief, of leet en kreuckt sy niet,

 

En of de doodt zijn pijlen schiet,

 

Die vaeck lichamen treffe,

 

Op haer noyt schicht en heffe.

 

Maer kransen van Lauwer, en Olijf

 

Sy voor twee zielen maecken,

 

Noch haet, noch nijt, twist, noch gekijf

 

Dit kouwelijck ontschaecken:

 

Deser wan-drochten vuyl ghehuyl

 

Verdoemt in onder aertschen kuyl,

 

Met al haer sleep dan moeten

 

De vreed’ onder de voeten.

 

Maer dees Ghesusters alle dry

 

Soo heyligh treden vooren,

 

Sy eynd’lijck sullen voeren dy,

 

Daer sy selfs t’huys behooren,

 

By Christum, ’s Hemels Bruydegom,

 

Al ‘s werelts vreugt verstuyft als Blom,

[p. 127]

 

Den pronck vergaet, den moet sal vallen,

 

Maer daer is al in allen.

 

Wy nu dit eens ghesinde paer

 

Niet hooghers wenschen konnen,

 

Als dat dees Hemel-maeghden haer

 

Hun lief geselschap jonnen,

 

Hier tot vernoeghde vrye lust,

 

En tot voorsmaeck, der zielen rust,

 

Om hun, nae tijd’lijck scheyden,

 

In ’s Hemels zael gheleyden.