'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 77]

Het elfste Liedt, Psalm LXXXVIII.

Stemme: Blijdschap van my vliet.

Heere mijn Heylandt,
‘k Roep u met ghebeden,
‘k Smeeck om u bystandt,
Neyght u tot mijn reden;
Ick roep nacht en dagh,
Heer ontsluyt u Ooren:
Merckt op mijn gheklagh,
Wilt mijn doch verhooren,
Siet mijn jammer aen,
Hoe mijn Ziel moet gaen
In vol treurens, en ellendt,
‘k Ben nae-by vergaen,

[p. 78]

 

‘t Leven schier ghedaen,

 

En ‘t loopt alles heel nae ‘t endt;

 

Iae seer nae-by ter Hellen,

 

Ick siet daer heenen snellen,

 

Want men houd my voor dien Man,

 

Dien haest de doodt sal vellen,

 

En die m’in ‘t graf sal stellen,

 

En als hulploos moet hier van.

 

Ick legh heel te grondt,

 

Als een opter straten,

 

Onder doodts verbondt,

 

Gansch en gaer verlaten:

 

En ghelijck de gheen

 

Die doodt zijn verslaghen,

 

Of in ‘t graff al heen,

 

Daer gheen komt nae vraghen:

 

Daer ghy niet op acht,

 

Noch veel min betracht,

[p. 79]

 

Als die af-ghesondert zijn,

 

Soo legh ick versmacht,

 

In den Kuyl ghebracht,

 

In de doncker naere pijn:

 

Sijn grim die komt my drucken,

 

Soo dat ick krom gae bucken:

 

Ghy drenckt my met bloed op vloedt:

 

Mijn beenen zijn ontstucken,

 

Door al ‘t gheweldigh rucken:

 

Dit’s dijn handt die my dit doet.

 

’k Heb boch Vriendt noch Maegh,

 

Die nae mijn komt vraghen:

 

Dies moet ick mijn klaegh

 

V alleen op draghen:

 

G’hebt mijn heel mismaeckt,

 

‘k Ben tot een afgrijsen,

 

En door smert gheraeckt

 

Datse voor mijn ysen;

[p. 80]

 

Ick ben heel vermoeyt,

 

En ick legh gheboeyt,

 

Daer gheen uytkomst voor my is,

 

‘t Lijf is gansch verschroeyt,

 

En ‘t ghestalt verfoeyt,

 

‘k Heb gansch gheen ghelijckenis:

 

Ick breyd, Heer, uyt mijn handen

 

In al mijn droeve banden,

 

Daghelijcks roept mijnen Gheest:

 

Laet mijn doch niet in schanden,

 

Noch onder ’s Gheests vyanden,

 

Maer maeckt dat mijn Ziel gheneest.

 

Sult g’oock wond’ren doen

 

Onder d’aerdtsche dooden?

 

‘k Spreeck nae mijn vermoen:

 

‘t Is daer niet van noden;

 

Of sal ‘t doode Lijck

 

Heer, u moghen loven,

[p. 81]

 

In der Hellen Rijck?

 

‘k Can dat niet ghelooven,

 

Mach dijn wonder-daedt

 

Daer gheen Licht op gaet,

 

Of in ‘t duyster zijn bekent:

 

Of u recht, en raedt

 

Oock doen yetwes bart,

 

Daer ‘t ghedacht niet is ontrent?

 

Siet dit en kan niet wesen,

 

Maer ‘t helpt die u, Heer, vreesen,

 

En belijden dijnen Naem;

 

Dies roep ick als voor desen:

 

Heer, wilt doch haest ghenesen,

 

Want ick hijgh vast nae mijn aem.

 

’k Vraegh waerom, o Heer,

 

Hebt ghy mijn verstoten?

 

‘t Seer deed niet soo seer,

 

Had ick noyt ghenoten

[p. 82]

 

‘t Aenschijn van u licht

 

Gaet ghy voor mijn schuylen,

 

Dies is ‘t oogh verplicht

 

Traen op traen te huylen:

 

‘k Legh met schrick gheplaeght,

 

En al schier vertsaeght,

 

Ben amechtigh in mijn ziel,

 

Want ick wordt door knaeght,

 

En niet druck ghejaeght

 

Door al ‘t jammerlijck verniel;

 

En al dees wreede dinghen

 

Daghelijckx mijn omringhen,

 

En mijn vrienden gaen van my,

 

Die mijn wel eer aen-hinghen

 

Niet dan al smert aenbringhen;

 

Somma, ‘k legh heel in de ly.