'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het achtste Liedt. Alleen-spraeck der ziele met Godt.

Stemme: Hoe leggh’ ick hier in dees ellende.

Hoe ick ‘t Verstand meer inwaerts wende,
Hoe ‘k meeder smert en droefheydts vind,
Mijn sonden baren mijn ellende,

[p. 36]

 

Ach! dat ick ‘t vleysch soo heb bemint,

 

‘k Ben gansch bedorven van naturen,

 

Want siet ick lieff de Creaturen.

 

Een dinck bedroeft mijn boven maten,

 

Dat ick mijn hert dus ben ontvremt,

 

De deught die heb ick naer ghelaten,

 

Dit ist, dat nu mijn hert beklemt,

 

Hoe wel mijn Heer mijn heeft ghebeden,

 

Met tranen, en veel soete reden.

 

‘t Is waer in al ’s vleesch vreught, en weelden,

 

En heeft mijn Ziel, noyt rust ghevoelt,

 

Want d’ydelheyd mijn Geest verveelden.

 

Maer reden wierd steeds wech ghespoelt,

 

Hoe sal ick nu mijn sonden boeten,

 

Hoe sal ick nu mijn Heer ontmoeten.

 

Laet u, O Heer, mijn klacht behaghen,

 

Mijn tranen vloed uyt ’s herten grondt,

 

Ick smeeck u, om u liefde slaghen,

[p. 37]

 

Daer ghy u Minnaers mee doorwondt,

 

Leert mijn, mijn selven heel versaken,

 

Soo meucht ghy ‘t hert, na u hert maecken.

 

‘t Gheen ghy doch leert zijn enckel deughden,

 

En deught is soet voor die ‘t beproeft,

 

Ghy spreeckt: o Mensch ‘k ghebied u vreughde,

 

Waerom om deught, en vreught bedroeft,

 

V last is licht, ‘t jock vol ghenaden,

 

Hoe soud men dan u raed versmaden.

 

Gheeft mijn, dat ick u soo mach minnen,

 

Dat al mijn kracht, in u versmelt,

 

Vernieut mijn hert, ‘t ghemoet, en sinnen,

 

En sterckt mijn om te doen ghewelt,

 

Om ‘t rijck, d’welck in mijn leyt bedoven,

 

Dat ick soo langh heb wech verschoven.

 

Eer ick u stem, in mijn verstonde,

 

Soo liep mijn hert heel woest verdwaelt,

 

En eer mijn Ziel u Liefd bevonde,

[p. 38]

 

Heb ick veel sond, op sond ghehaelt,

 

Laet mijn hier over steedts gaen treuren,

 

En ‘t vleesch al ‘t sonden soet besueren.

 

Neemt aen mijn suchtens offerhande,

 

Mijn rouw, myn leedt, mijn herts verdriet:

 

Ick bid, breeckt al mijn aerdtsche banden,

 

Want sonder u, en kan ick niet,

 

Bereydt myn ‘t hert soo te gheven,

 

Dat ghy alleen in my meught leven.

 

Laet u Woorts-hamer, ‘t hert verbreken,

 

Dat door mijn sonden is versteent:

 

Dan sult gh’in ‘t hert u vreed in spreken,

 

D’welck mijn ’s gheests suchten altoos meent:

 

Dan sal m’u Aenschijn lieflijck schijnen,

 

Waer door al ‘t onheyl sal verdwijnen.

 

Dan sal mijn gheest van blijdschap singhen,

 

Het Hooghe-Liedt van ’s Hemels Feest;

 

Dan sal geen dingh, ‘sgeests vreucht bedwingen;

[p. 39]

 

Van alst belieft dijn heylighen Gheest,

 

Dan sal mijn Gheest in u verblyden,

 

Als ick sal waerdich zijn te lyden.

 

O Heerm wilt al mijn ganghen stieren,

 

Weest ghy mijn Leydtsman, en mijn Heer,

 

Mijn wil, wilt na dijn wil regieren,

 

En breeckt mijn wil, hoe langhs hoe meer,

 

Maeckt mijn herts voeten, snel, en vaerdigh.

 

Ach! waer ick maer u Voetbanck waerdigh.

 

Maeckt mijn van liefd’ soo Geestlijck droncken,

 

Dat // . hier ‘t aertsch niet meer en smaeckt,

 

G’hebt doch u minnaers soo beschoncken,

 

Die ghy door ‘t minnen hebt gheraeckt,

 

Ach die dien Soom uws kleets mocht roeren,

 

V kracht soud’ mijn, van u ontvoeren.

 

Als ick betracht u laegh afdalen,

 

Wt liefde voor eens Menschen Ziel,

 

En somtijds voel dijn ’s Gheests bestralen,

[p. 40]

 

Dan spreeckt mijn hert. o Heer ick kniel,

 

Iae ‘k kus o Heer, u diepe wonden,

 

Gheslaghen door mijn groote sonden.

 

Als ick aenschouw, u minlijck wencken,

 

En hoe ghy met u ooghjens hoedt,

 

Dan spreeckt mijn Ziel, ‘k wil mijn u schencken

 

En mijn beveelen ‘t hooghste goedt,

 

Ach! die dan hier mocht blyven woonen,

 

Als God mijn Liefd, de Ziel komt toonen.

 

Laet mijn Ziel in u deughden rusten,

 

Bid ick, o hooghe majesteyt,

 

Ontfonckt ‘t ghemoet in ‘s Hemels lusten,

 

Op dat mijn Gheest van blijdschap schreyt,

 

Ach! mocht ick vleesch, en bloedt verteeren,

 

En dat uyt Liefd, mijn Heer ter eeren.

 

Een edel Ziel heeft haer verbonden,

 

Aen haren, Heer, o hooghen staet,

 

Dies moet u deught, door deught verkonden,

[p. 41]

 

Dat’s met een volghen, waer g’oock gaet:

 

In spot, en smaet aen ‘t kruys te sterven,

 

Om u uyt graey te be-erven.