'tGheestelijck Bloem-hofken
(1637)–Anoniem 'tGheestelijck Bloem-hofken–
AuteursrechtvrijBeplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt
[pagina 31]
| |
Stemme Vanden 23. Psalm. Mijn Godt voed my als een Herder ghepresen.Al mijn ziels kracht, o Heer, wilt daer heen stieren,
Hoe ghy my bent, in als soo goedertieren,
Soo Vaderlijck mijn teerheyt komt ontmoeten,
Soo vriendelijck mijn gaeflijck komt begroeten,
Soo nedrigh kent, om mijn soo laegh te dalen,
Iae komt uyt Liefd, mijn schulden t’saem betalen.
Nae dien mijn Heer dan is soo gantsch ootmoedigh,
En in vergevingh’ van de Sond soo spoedigh:
Soo waerd’, en soet, lanckmoedigh en vol minnen,
Die ‘t al verdraeght, al lijdt met sachte sinnen;
| |
[pagina 32]
| |
Noyt suer en siet, noch gheen dinck laet verdrieten,
Slechs dat den mensch zijn weldaed mocht ghenieten.
Niets niet ontsiet, hoe fel, en harde slaghen,
Veel smaet, voor danck, ontfanght al sonder klaghen,
Den wreeden doodt, uyt liefden heeft gheleden,
Ia ’s kruyces dood, om mijn vroom door ghestreden.
Sulckx wel betracht, en rijplijck overwoghen,
Wensch ’s herts-fonteyn te vloeyen uyt mijn ooghen.
Een dinck is mijn een wonder t’overdencken,
Hoe ick niet meer, en eer dit Godlijck wencken,
Met sulcken hert, als mijn wel soud betamen,
Wee my, wee my, hoe hoor ick my te schamen.
Wat raedt, O Heer, jae ‘k sou wel willen vraghen,
Hoe derf mijn Heer, noch yet goets aen mijn waghen.
‘t Is boven mijn, ‘t verstant kant niet bevaten,
Dat sulcken Heer, mijn niet en wil verlaten,
Ach snooder mensch, en isser noyt gheboren,
Want al zijn deught, aen mijn schijnt heel verloren,
| |
[pagina 33]
| |
Noch weckt, en treckt mijn Heer, mijn onghetrouwe,
Al off ick waer, zijn Lief, en waerde Vrouwe.
In mijn ellend, door kennis van mijn sonden,
Laet mijn, o Heer, met waerheyd dit verkonden,
Ick wil alleen mijn ooghen laten stralen,
Op God, mijn Heyl den heelder aller qualen,
Sijn hulp alleen met lijdsaemheyd verwachten,
Op hoop mijn Heer, sal ‘t suchten niet verachten.
Eer ick begin, is mijn Heer voor mijn vaerdigh,
Ach! spreeckt mijn Geest, ach wierd ick eenmael waerdigh!
Voor sulcken Heer t’eerbiedelijckx te knielen,
Die sich steeds vind, ny sulcke snoode Zielen,
Ick word verstomt, en kan gheen woort meer spreecken,
Want door zijn Liefd’, schijnt hy mijn ‘t hert te breecken.
Neemt mijn saeck, dijn wille moet gheschieden,
Ach! laet mijn staegh, mijn self u soo aenbieden,
Noch dat ick dit, noch dat saeck te bedinghen,
In ‘t gheen ghy doet, off schickt, off laet ghehinghen.
| |
[pagina 34]
| |
Maer u mee stem, en spreeck, ‘t is juyst soo noodigh,
’t Ziels off’ren selfs, ben ick Heer overbodigh.
In ‘t Cruys en smert, leert mijn u Heere loven,
Op dat dien reuck van ‘t off’ren, stijght nae boven:
Ick wil mijns Heeren toorn gantsch vrolijck dragen,
En willight zijn t’ontfaen sijn liefde slaghen.
Want teghen hem, heb ick te veel ghesondight,
Slechs hy mijn ziel vergiffenis verkondight.
Al schoon ick somtijdts duyster leg ghescholen,
En raed’loos ben, ’s gheests troost voor my verholen:
‘k Hoop niet te min mijn Heer sal weer verlichten,
En mijn met hem, door Liefd eens soo verplichten:
Dat gheen dingh is, noch komen kan te scheyden,
Sijn wensch’lijck Een, om syn Lof te verbreyden.
Nu Vyandin, Party van Gods vermeughen,
Schoon ick neer legh, wilt daer niet in verheugen:
Ick kent ick legh, maer kus mijs Heeren voeten,
En tracht mijn sond, met herts berouw te boeten.
| |
[pagina 35]
| |
Mijn heden is, (spijt u) noch niet te spade,
Iae ‘k sal noch sien mijn lust aen sijn ghenade.
’s Gheest vyandin moet sien de hulp mijns Heeren,
En moet bestaen vol schanden, en oneeren,
Om datse seydt, waer is mijn Godt ghebleven?
Al of gheen Godt en waer, noch eeuwigh leven.
Swijght vleesch vernuft, ghy suft, dies moet ghy sterven,
Dijn doodt sal my, mijns ’s levens Heer doen erven.
|
|