Geuse lietboeck, waer in begrepen is den oorspronk van de troublen der Nederlantsche oorlogen, en het gene daer op gevolght is

Een nieu Liedeken,

op de Wijse: Uyt Liefden siet, Lijt ick verdriet.

UYt Liefde ziet, dicht ick dit liet,
Kranck als een Riet gedrongen,

[fol. 17v]

 

Want men hoort niet dan van verdriet

 

By ouden siet en Ionghen:

 

Elck wil gaen zijn eygen baen

 

Na zijnen waen verkregen,

 

Daer door sy saen niet moghen staen

 

Om Christi plaen te degen.

 

 

 

Onkuysheyt bloot, overdaet snoot

 

Eygen baet groot, vol sonden

 

Besiet minjoot, des werelts kloot

 

Heeft in der noot verslonden

 

Alle eerbaerheyt, nu wijt verspreyt,

 

Vertreden leyt op aerden,

 

Ist vrouw of meyt elck een die seyt

 

Van een quaet feyt, t' aenvaerden.

 

 

 

De Financy, en dievery

 

Sietmen nu vry hanteren,

 

Sijn naesten hy, met list brenght by,

 

Siet dees Party, regeeren,

 

Landen en Steen // schaepkens gemeen

 

Sy gaen vertreen // vermeten,

 

Met de wol reen // zy haer bekleen

 

En 't vet met een, zy eten.

 

 

 

Den vromen goet // stortmen het bloet,

 

Men raest men woed // ontsinnigh,

 

Die Gods woort soet // hier bystant doet

 

Moet inden gloet // seer vinnigh,

 

Tyranny fel // regeert dat spel

 

Dat zietmen wel // met klagen,

 

Elck is rebel // en doet gequel

 

Die den vreed' snel // nae jagen.

 

 

 

Den af-val zwaer // blijckt openbaer

 

't Kint en den Vaer // zijn twistigh

 

De Moer eenpaer // tegen haer snaer

 

Twisten aldaer // seer listigh:

 

De Magistraet // vrede verlaet,

 

En krijgh aenvaert // met moorden,

[fol. 18r]

 

Zijn ondersaet, met decksel quaet

 

Dat hy weerstaet, Godts woorden.

 

 

 

Prinse ge-eert, u doch bekeert

 

Tot Godt, en leert sijn Leere,

 

U vleesch verheert, en 't quaet verteert,

 

Verjubileert doch seere,

 

U in den geest, des Heeren vreest,

 

Gehoorsaem weest, sijn wetten,

 

Sijnes woorts keest, smaeckt minst en meest,

 

Dat quade beest, wilt verpletten.

Liefde vermach 't al, Fecit 1574.

Als nu Madame de Parma de bane weder ruym gekregen hadt, de principale hoofden, als den Grave van Egmont en meer andere, door listige beloften aen haer zyde gewonnen: is de Weert in 't Schaeckbert, namelijck Duc d'Alba, stoutelijck in't Lant gevallen, welcke met sijn Spaense Engelkens, de Graef van Egmont en andere Catholijken, seer feestelijck ingehaelt hebben, weynigh vermoedende op den quaden na-smaeck van de Spaense vygen.