Germania. Jaargang 1

Vlug als de wind!

I

Moeder heeft haar jongen uit zijn bedje genomen, brengt hem in de keuken. Hij kan niet gaan, en de geneesheer heeft gezegd, dat hij nooit nog loopen zal... En dat het voorzeker beter zou zijn, nam de dood hem hier weg...

Hoe weende de moeder om de wreedheid van den man; ze beweerde, dat hij geen hart bezat, en voegde er bij:

[p. 252]

‘Ik zal Dory op de handen dragen, en nooit kind zal bemind geweest zijn, zooals hij!’

De arme vrouw vergat, dat ook zij kon sterven, en dat na haar dood de kreupele Dory wellicht veel van ongevoelige menschen zou te lijden hebben.

De dokter was niet onmeedoogend geweest, want hij had niet willen bekennen, dat de lieve Dory, - met zijn blonde, lange kroezelharen, - de herfstbladeren niet meer zou zien vallen...

De knaap was het verleden jaar nog zoo kloek, zoo vroolijk, stoeide den ganschen dag met zijn makkertjes.

Moeder had hem opgelegd altijd voorzichtig te zijn, en bij den molen niet te spelen, doch Dory had dit eens vergeten... 't Was een stillen dag, de molen draaide heel langzaam, scheen het, en toen Dory naar de koorde van zijn vlieger greep, dan raakte een zeil hem aan, en wierp hem ver weg op 't gras neder; de kinders lachten, omdat de jongen zoo zonderling neertuimelde... De groote menschen moesten Dory naar huis dragen: hij had het bewustzijn verloren.

Maanden en maanden vervlogen, en hij kon 't bed niet yerlaten; en toen hij beter was wilden zijn beenen hem niet meer steunen...

En heden brengt moedertje hem voor de eerste maal in de keuken! Zijn blonde lokken rollen om zijn halsje, over zijn schouders... Hij is acht jaar oud. Ze zet hem in een zetel bij het venster, en hij vraagt:

‘Moedertje, waarom brandt het vuur niet?’

Ze wijst naar buiten, spreekt:

‘Zie, mijn schat, de zon schijnt, alsof het kermis ware! 't is lente! Ik zal het venster openen. De meid maakt vuur in het schotelhuis, en zal u warme chocolade brengen. Nu zal altijd de zon vroolijk schijnen, en nu zult ge genezen! Moedertje zal zoo blij zijn, zoo blij, dat ze wel zou weenen, als zij er aan denkt!’

Dory is haar eenig kind. Haar echtgenoot stierf voor vier jaar, en als zij haar Dory ziet, dan denkt ze steeds aan den ontslapene: deze had ook zoo een groot, zoo een zacht oog...

Moedertje zet het venster wijd open. In den nacht is de wind uit het zuiden opgestegen, en 't is of er een paradijslucht over de aarde waait!

Hoe breed, machtig breed ligt daar alles!

De hemel, oneindig diep, is stralend azuurblauw!

Het eerste teeder groen teekent zich af aan sommige boomen.

't Is Zondag, en de klok begint te luiden, en lieden gaan voorbij met hun beste kleederen aan, en de rook uit de pijpen stijgt blauw, kronkelend opwaarts.

Dory staart droomend naar buiten. En ginder staat de molen, roerloos nu, met de armen ten hemel, of hij spijt voelt.

[p. 253]

De dorpsklok zwijgt, en van ander dorpen stijgen klokketonen op, en Dory vraagt zich af, hoe ver dat wel wezen mag, en of hij ooit nog tot daar komen zal. Hij kijkt naar de duiven, die om den toren draaien. Hoe snel zweven ze rond en voorbij! En insecten spelen snorrend op de vensterrichel! Hoe vlug en hoe vroolijk zijn ze; vrij draaien en dwarrelen ze zingend door de warme lucht! En hij moet altijd op zijn bedje liggen! En hij hoorde, hoe een boer zei, dat het een weinig beter ging met kleinen Dory, doch dat de jongen nooit meer op zijn beenen zou kunnen staan!... Zie, hoe de duiven voorbijschieten! Zie, hoe de insecten dooreendwarrelen!...

Ja, lang, lang is hij ziek geweest! Zijn vroeger makkers hebben hem voorzeker gansch vergeten!

_**_*

Reeds een week zit Dory elken dag voor 't venster, en nu en dan is er een knaap komen loeren, juist of ze hem niet kenden...

Het heeft de eerste maal geluid voor de hoogmis; van ver kijken de jongens naar hem, en een knikt hem vriendelijk toe; nu halen ze een koorde tevoorschijn, spelen paard... Ze ijlen weg, vroolijk, vlug, zooals alles, wat hij ziet yol leven en beweging is... Hij tuurt voor zich, en ginder op den rug van den heuvel teekenen ze zich af tegen den zoo blauwen hemel: ze zijn gevieren, twee en twee, en ze loopen elkander na, - paarden en leiders, - en schijnen, ginder hoog, werkelijk een stond in de lucht te zweven, zooals de kwetterende vogels en de snorrende insecten!

En daar zijn de knapen terug, zwieren den hoek van de smidse om, en nog geen stond later zijn ze het kerkhothekken voorbij, stormen over de hoeve van pachter Andries!... Dory staart voort door het venster... ‘Die jongen zal nooit op zijn beenen nog kunnen staan!’ En nu zijn de spelenden weer op de dorpsbaan, hebben de koorde weggestoken, kijken naar den hemel: plots weerklinkt de zingende, juichende kreet: ‘De zwaluwen zijn gekomen! De zwaluwen zijn gekomen!’

En waarlijk, daar schiet een gevleugelde lentebode voorbij, zoo snel, dat men hem schier met den blik niet volgen kan! En de jongens jubelen en plots stuiven ze op, ijlen over de dorpsplaats, bewegen de armen of het vleugels zijn, en laten scherpe kreten vol vreugde hooren... Ze loopen met het hoofd in de lucht, of ze met de zwaluw meezweven, mee door de lucht. ‘Die jongen zal nooit op zijn beenen nog kunnen staan!’

‘En van waar komen de zwaluwen?’ Dat vraagt hij zich al, en veel meer nog, en waarom hij nooit meer loopen zal... Steeds zoekt zijn oog den lentebode... Een traan rolt over zijn wang. Zijn moedertje staat achter hem, vraagt, wat hem deert, en hij zucht:

‘Ik zou willen een vogel zijn, om ook te zweven, overal, waar ik maar

[p. 254]

zou willen... Altijd, heinde en ver... Hoe vroolijk moet dat zijn, zoo gansche dagen!... En de zwaluwen moeten nooit in een kamer liggen, of op een stoel blijven ... En ze moeten niet vreezen, dat ze haar beenen zullen zeer doen... Moedertje, zeg mij, als 't winter is, waar gaan ze naartoe?’

‘Naar een heerlijk land, waar de lucht altijd azuurblauw is, en waar er geen wolken drijven! Daar yloeit een stroom, die waters rolt, geel als goud! Aan den oever staan vogels met vlammend roode vleugels! Gouden vruchten groeien er op de boomen! Daar steken de planten overgroote waaiers opwaarts...’

‘En zal ik nooit in dat land komen, moedertje?’

‘Zoudt gij mij willen verlaten, mijn schat?’

‘Neen, moedertje, eenmaal slechts zou ik er willen zijn, en zou daarna terugkomen. Ho, ja. ik zou toch willen een zwaluw zijn!’

_**_*

Weken vervlogen; de hemel bleef schier altijd prachtig helder; al de zwaluwen waren terug; den gansche dag kwetterden ze door de lucht, en waren uitgelaten vroolijk.

Met kleinen Dory ging het niet goed meer; hij verloor zoo soms zijn adem; hij zat lietst voor 't venster, uren en uren staarde hij naar de zwaluwen...

En toen zijn moedertje hem eens alléén liet, vroeg hij aan de meid, of hij sterven zou, en wat sterven is, en of hij in 't land zou komen, waar de gouden vruchten groeien, en de zwaluwen zich heen begeven, als het winter wordt... Ja, daar zou hij willen zijn!...

En de meid zei, dat hij inslapen zou, en in dat heerlijk land ontwaken! Maar aan moeder mocht hij het niet zeggen, ze zou al te bedroefd zijn!...

En nog dagen verliepen, en het ging steeds slechter met Dory; en voor 't venster hield hij de hand van zijn moedertje in de zijne, en sprak:

‘Moeder, indien ik naar 't land der zwaluwen ging, zou ik vleugels hebben?’

‘Ja, mijn lieveling...’ Ze verbeet hare smart, en dacht, dat hij wellicht haar verlaten kon... Ze antwoordde:

‘Ge zoudt vleugels hebben, blanke vleugels, en ge zoudt paleizen zien, die glinsteren als diamant... En marmeren vloeren, witter dan sneeuw... Alles glanst en fonkelt er...’

‘En zou ik dan kunnen rondzweven, overal waar ik wil, moedertje... Zoo ook om torens, en soms recht omhoog, ver, ver?...’

En moedertje wist het heel schoon te maken.

Diep nadenkend keek hij voor zich, hernam:

‘En indien ik in dat land was, zoudt ge ginder ook komen, zoudt ge ginder niet komen, zoudt ge niet kunnen?

[p. 255]

‘Ja, kind, als een moeder veel verdriet gehad heeft, dan voelt de goede God medelijden, en brengt de arme moeder bij haar kind...’

‘Moedertje, zoudt ge veel verdriet hebben, indien ik vertrok?’

‘Ho, vraag dat niet, mijn lieverd... Ik zou lijden, lijden, en nooit vreugde meer op aarde hebben... en bij u komen!...’

‘Nu is alles wel, lief moedertje... Welnu, ik weet het, ik ga sterven... Ik zal ginder op u wachten, en ik zal niet uitvliegen, eer gij er zijt, en kom dan met al de zwaluwen mede...’

_**_*

De kleine Dory begaf zich naar het heerlijk land, en men begroef hem op 't kerkhof tegen den muur, waar de zwaluwen een nest gebouwd hadden. De knapen kwamen elken dag zien, of het grafje nog niet ingevallen was, want dat is een teeken, dat de kleine ziel naar den hemel is.

En zoo was het, toen op een avond de zwaluwen zich vereenigd hadden, en den volgenden morgen allen verdwenen waren... Het grafje was gedurende den nacht ingezakt, en de knapen wisten, dat Dory met de zwaluwen was meegevaren...

Een arme, kinderlooze moeder, die we kennen, met witte haren nu, had weenend de lieve vogels achternagestaard...

Vaarwel, Dory!

Reimond STIJNS