Germania. Jaargang 1

[p. 248]

Rust

Ter Nagedachtenis.

Ik ben zoo ziek, zoo treurig krank;
Ik wou in 't woud voor eeuwig rusten.

Mijn hoofd is mat, mijn ziel ontwricht,
Ik dool in doffen droom door 't leven
En wacht gelaten naar den dood.
Och, vrienden, brengt mij onder de aarde
In 't eeuwenoude mischend bosch;
Daar zal mijn ziel in reine wonne
Vergeten, wat zoo zwaar heur drukt.
Een reuzenboom zal uit het hart mij groeien,
Gespijsd met eigen vleesch en bloed,
En alle boomen zullen mij vertellen
Van wondermaarkens uit mijn jeugd.
De vogeltjes in zijne forsche takken,
Ze zullen 't heerlijk klinkend jubellied
Rondom mijn groenen terp verheffen,

De stille wandlaar, 't mijmrend hoofd
Gebogen onder zwijgend lijden,
Zal even turen op mijn graf
En 't zeegnen met een: ‘Vrede!’
De zwoele luchtjes in het groen
Vertellen dan hun liefste sprookjes,
Of wilde stormen, woest getier
Verheffend in ontzettend huilen,
Verdrijven alle weedomspoor.
Dan komen lijze weemoedsvreugden,
En streelen mijne ziel in slaap.

Ik ben zoo moe, zoo treurig krank
Ik wou in 't woud voor eeuwig rusten.

J.M. Brans.

Brussel, 14 Januari 1899.