Kozaken.
In een onlangs uytgekomen werk, voor tytel voerende portraits caractéristiques des Cosaques, leest men verscheyde anecdoten, waervan de twee volgende zullen vergenoegen, om een denkbeeld te geven van derzelver smaek voor het muziek.
‘In 1815 waren er vele kozaken te Dresden; eenige hunner, aengelokt door het geluyd van een orgel, begaven zich in eene kerk, alwaer zy, met bewondering, een muziek aenhoorden, niet min schoon, dan nieuw, voor hunne ooren. Zoo lange hetzelve duerde, onderhielden zy eene eerbiedige stilzwygendheyd; maer zoo haest het ophield, en dat een predikant het sermoen begon, in eene, voor hun, onverstaenbare tael, betoonden zy het grootste ongeduld; eyndelyk was er een, welke zachtjes, door de menigte heen, dringende, den predikstoel naderde, ongemerkt denzelven beklom en den predikant, op de schouder kloppende, hem, door uytdrukkelyke teekenen, te verstaen gaf, dat hy stil te zwygen had, zonder langer, den organist te stooren. Niettegenstaende de eerbied, aen eene geheyligde plaets verschuldigd, hadden de predikant en de vereenigde geloovigen groote moeyte, om zich, van lagchen, te onthouden.’
‘In dezelve stad, hoorde een kozak, die zyne kameraden eenige schreden vooruyt, was gegaen, de stem eener jonge jufvrouw, die zichzelve, op de piano accompagneerde. Vervoerd door dit zoet geluyd, trekt hy ten huyze in, klimt de trappen op, gaet verscheyde kamers door, en komt eyndelyk aen degene, alwaer de musikante zich bevond. Onaengemerkt de kamer ingeslopen zynde, plaetste hy zich achter haer, en hoorde haer met verrukking; maer hoe schrikte de jufvrouw, toen zy den kozak gewaer werd! Hare eerste beweging was, om weg te vlugten; doch hy hield haer tegen, en smeekte
Auteursrechtvrij