De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 45]

A. den Doolaard:
Achilleus' terugkeer

Dit vers is voor Eline, als zij het hebben wil.

De dwarse zwaardhouw over 't bleek gelaat
Waarmee ik allen sloeg die mij genaakten,
Opdat een donkerrood herkenningsteeken
Zij dragen zouden in den drogen wind
Die door de volle doodenvelden zucht
Langs 't glansloos zwart hunner verwelkte wimpers,
(Nachten, waarin geen sterrevuur meer brandt)
Werd door de eeuwen wit. Ook ik genas.
Apollo's pijl, die mij den hiel doorsloeg,
Is nu een wieglend speelgoed in mijn hand.
Rondom mijn schouders rust het avondrood,
Een mantel, die mijn heupen willig volgt,
En in mijn vuisten zich vergaren laat,
Die eertijds hieven hun verdonkering
Dreigend omhoog in 't vreedzaam nachtbegin.
En waar mijn teenen teekenden in 't zand
Hun drieste schrijden, loodrecht op den wal
Waarbinnen Troje's blondste wulpschte vrouw
Haar mannenmoordend glimlachen verborg,
Zwerf ik nu spoorloos, en geen korrel kraakt.
Wanneer na 't beendrenkrakend avondmaal
Mijn schaduw zich bij fakkelschijn verhief
En bij het korter kaatsen van mijn lach
De muren mat in een verdonkerd dreigen
Van hun verlaten voet tot aan den luchtrand,
Waar hoofden samendrongen -
Dan kropte in iedre vrouwenkeel de vrees,
Drijvend de wanhoop hunner witte handen
Rond mannennekken, die zich zwijgend bogen
Onder het schaduwteeken van mijn vuist.
En zoo, uitgroeiend boven zee en zon,
Was ik een zwaardslag, die gansch Troje spleet.
Nu slaat een zorgeloos gemikte steen
Fluitende door mijn lichaam aan den muur,
Die beefde onder Hektor's angstgeschreeuw,
Toen hem mijn oogverblindend naderen
De wimpers wakker schroeide, en hij mij zag,

[p. 46]

 

Aanrukkende, rechtstandig tusschen stormen,

 

Verduisterend den zonnedag weerszij

 

Met 't zengen van mijn zwart en toornig bloed.

 

Hier bonsde aan den muur zijn helmloos hoofd,

 

En perste hij de hielen schuin in 't zand.

 

Als wilde hij zijn stad voor 't laatst nog schoren

 

Met 't lijf, dat in den dood reeds samenbrak.

 

Geen schaduw schuift zich samen met mijn hand

 

Bij 't tasten langs den steen, die blinken blijft

 

Van 't eender zonnevuur, dat mij eens sloeg.