De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 47]

Martien Beversluis:
Impressies uit Normandië

I.

O, tuin van maanlicht, in den nacht bevrozen.
De grijze mantel der Saint Nicolas
draagt in de plooien nog de bleeke rozen
en geur van muurbloem en van reseda.

De bronzen klokken hebben lang verklonken.
't Gemuurte buigt zich om de huizen grijs.
Als de Madonna in den droom verzonken
om haren Zoon heen en het paradijs.

Naar wilde bloemen nog het aanzicht keerend
en niet verlangend meer en niet meer werend
zinkt hier het leven in het mos des tijds.

En zelfs het ruiterbeeld, steigrend trotseerend
uit het granietblok duister galoppeerend,
rijst uit de ranken der zachtmoedigheid.

[p. 48]

II.

Vanaf de rotsen komt gij neergesprongen,
regen des levens, wilstocht, dans van sneeuw.
Gij hebt U vloekend door graniet gewrongen,
man uit de bergen, bliksemend water, schreeuw!

Tusschen de barsten wordt het lied gezongen.
Onder de varens peinzend, eeuw na eeuw.
Hoog van de klip stuivend en steiltetongen.
Waaiers muziek werd ge, vleugelslag, meeuw.

Ver in de diepte ligt het meer gevangen -
Peilloos en rimpelloos, niets dan verlangen.
Daár zult gij monden in, eeuw na eeuw.

Waterval, worsteling, vrijheid en prangen,
gij die het leven vecht, mensch van gezangen,
poesie, man die de bergen treedt, schreeuw!!

[p. 49]

III.

Weemoedig land van samenkomen.

O einde zonder overkant.

Nog zingt de popel aan de zoomen

Nog werpt het worst'len schuim aan land.

De voortocht zinkt in dieper droomen.

En verder wijkt het leeger strand.

D' oneindigheid omhelst de stroomen

des levens tot één groot verband.

Honfleur! Hier wuift het deinzend loover

nog aarzlend in het schamel land,

De laatste weerstand geeft zich over

aan wat de verste kust omspant -

De laatste stem ruischt ruischend doover

Vaarwel! Wij leven in Gods hand.