De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 8]

Jan R.Th. Campert:
Het lied van den wijn

Ik treed naar buiten op 't balcon
en adem in den winternacht,
nog staat de tafel achter mij
gevuld met d' uitverkoren vracht
van spijzen kostelijk bereid,
der vruchten kleurgen overvloed
en restend in een enkel glas
wat wijn, rood als ons bloed.

Zij gingen heen - hun harde tred
ver-echoot door de leege straat;
de zwarte nacht gelijkt een stolp
die over 't kleine leven staat,
waarbinnen het begrensde spel,
òns leven, veilig wordt behoed
tot aan den tijd dat plotseling staakt
de maatgang van ons bloed.

De wind vlaagt over mijn gelaat
en koud en later wordt het uur,
ik treed weer binnen het vertrek
en zet mij eenzaam naast het vuur
en denk aan het voorbije feest
van vriendschap en van overvloed
- ik glimlach om de volle vreugd'
van 't jong en krachtig bloed.

Dàn, met een lang-gewend gebaar
heb ik het ledig glas gevat,
en uit een grauw-bestoven flesch
schenk ik het oud en nobel nat,
dat in het helder lamplicht wint
een diepen kleur, een donk'ren gloed
- zoo werd eenmaal dit ledig lijf
gevuld met stroomend bloed.

[p. 9]

 

Ik hef het fonkelend kristal

 

tegen het witte licht omhoog,

 

opdat ik goed en algeheel

 

voortaan oprecht beseffen moog

 

hoe deze dunne, glazen schaal,

 

ontstegen aan den vasten voet,

 

het onnaspeurbaar raadsel bergt

 

van 't eigen, brandend bloed.

 

 

 

En dalend trager naar mijn mond

 

zie ik als in een diepen droom,

 

bevangen door een snelle roes,

 

bedwelmd door 't edele aroom,

 

een glooiend landschap waar de zon

 

de jonge trossen rijpen doet,

 

totdat ten langen lest zij zijn

 

zwaar van een bronstig bloed.

 

 

 

De donk're bruiden van dit land,

 

met donk're oogen, donker haar,

 

ik zie hoedat hun rappe hand

 

berooft den knoestigen druivelaar

 

als speelden zij een vluchtig spel;

 

zij hebben nimmer dit vermoed:

 

al bleef ik ver en vreemd van hen,

 

zij zinderen doen mijn bloed.

 

 

 

De droom vergaat en aan mijn mond

 

breng ik het glas met zeek're hand,

 

in dit verkoren oogenblik

 

doorslaat mij bliksemend een brand,

 

een helder vuur, een snelle vlam,

 

en plotseling ken ik nu voorgoed

 

't verrukken vlagend van den wijn

 

zijn ziel, zijn bloed.