De Gemeenschap. Jaargang 3

[p. 5]

Jan R.Th. Campert:
Het gericht

Ik heb mij zwijgend neergelegd:
een eenzaam mensch en anders niet,
een hart dat van verlangen wars
de dingen scherp en helder ziet
en feilloos weet dat een gericht
zich nu voltrekken gaat voorgoed
- een onvermoede stilte en rust
wordt heerschend over ziel en bloed.

Van alle leven afgewend,
van vreugd' en aardsche vrees ontdaan
zie ik hoe achter 't zwarte raam
twee fonkelende sterren staan;
van zulk een wit, doordringend licht
werd nimmer hier een ziel gebrand,
ik meet mijn oogen sluiten in
de kleine schaduw van mijn hand.

Zoo lig ik blind en hulploos neer
en hoor hoe in den nacht de wind
zich langzaam uit zijn slapen heft,
zijn breidelloozen tocht begint
en als een donkren onderstroom
die kreunt in dit rumoeren mee:
het dreunend-sombere relaas,
de monotone stem der zee.

Mijn handen beur ik van 't gelaat
en tast alsof nabij gevaar
rondom mijn liggend lichaam sluipt,
alleen ik weet niet wèlk en waar;
ik grijp - maar hoonend tart de wind,
een schaduw vlerkt langsheen den wand,
en huivrend hoor ik onder mij
het snerpend, krakend ledikant.

[p. 6]

 

En mij bevangt alom en groot

 

een angst, een vreezen onverwacht,

 

als een getrapt en rillend dier

 

schuil ik in dezen norschen nacht

 

en weet nog niet waarom de rust,

 

die heerschte over ziel en bloed,

 

verzwolgen werd zooals het zand

 

door den veroverenden vloed.

 

 

 

Als een die smeekt zoo keer ik mij

 

naar waar de witte sterren staan -

 

twee oogen die ik heb gekend

 

zien mij vijandig, starend aan,

 

en als in een visioen onthuld

 

herken ik, doodelijk - bevreesd,

 

't gelaat van een, die lang geleên

 

de liefste makker is geweest.

 

 

 

En overal waar ik mij wend,

 

als een afgrijselijk verhaal,

 

zie 'k andere oogen spreken weer

 

eenzelfde onmiskenb're taal,

 

aan zoldering, aan vloer en wand,

 

zij naderen en worden groot,

 

befloersde oogen, oogen stàr,

 

en èlk oog dreigend als de dood.

 

 

 

Ik tracht te weren hun geweld

 

en heb mij siddrend opgericht

 

en strijd, maar zwijgend en verwoed

 

beheerschen zij het helsch gericht,

 

dat aanhoudt heel den langen nacht

 

totdat ik, moe-gevochten, zwicht,

 

gemarteld op mijn knieën stort

 

en bid...... voor 't eerst wellicht.

[p. 7]

 

- De ochtend schijnt al door het raam

 

en langzaam het ik mijn gelaat

 

en richt mijn blik naar waar ik weet

 

dat een beminde beeltnis staat

 

en dèze neem ik in mijn hand;

 

de woòrden zijn al lang vergaan,

 

voor wie ze zijn bedoeld, die heeft

 

geen woord van noode om te verstaan.