't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en lxviij. Liedt,
Van vier Martelaren, te Lyons op-geoffert.

Op de wijse: Van den xxvij. Psalm.

ALs 't vervolg wreet, vanden Christnen dus groeyde,
In Vranckrijck, onder Keyser Verus daer,

[p. 506]

 

Vyerigh dit weet, Godes Kercke daer bloeyde,

 

Ontrent 't jare een hondert tseventigh klaer,

 

Was doen gemaeckt soo menich Martelaer,

 

Oock was henlieden doen verboden siet,

 

Niet te mogen komen in 't openbaer,

 

Iae mochten in haer Huysen woonen niet:

 

 

 

Een Edelman konde sulcks niet verdragen,

 

Vetius Pagatus was sijnen naem:

 

Die ginck alsdan, voor hem zijn leven wagen,

 

Versocht verhoort te zijne bequaem,

 

Op dat hy spraecke voor die Borghers t'saem,

 

Doch den Rechter en heeft hem niet verhoort,

 

Maer sprack: ghy zijt een Christen soo ick raem,

 

Hy beleedt dat met luyder stemmen voort.

 

 

 

Dees' Advocaet, sprack den Rechter vermeten

 

Leght hem oock by die and're Christ'nen al,

 

Met verscher daed, wiert hy by haer gesmeten,

 

Doch onbevreest was hy voor sulck geschal,

 

Doen vele slaven sagen desen val,

 

Sy werden van den Heydenen ghenood,

[p. 507]

 

Die slaven beleden fabulen mal,

 

Dat de Christ'nen haer Kinders aten bloot.

 

 

 

Alsdan elck een, tegen die Christ'nen raesde,

 

Hebben sy alle tormenten bedacht,

 

Alsoo dat scheen, dat 't volck als die verdwaesde,

 

Godt sacrificy deden, hier op acht,

 

Sy pijnichden Sanctus doen met der macht

 

Eenen Diaken van der Christen Kerck,

 

Op dat hy belede, dit wel betracht

 

Of die Christ'nen deden sulck groulijck werck.

 

 

 

Maer gelijck hy, van Godt doen was verstercket,

 

Sanctus heeft al hen-lien pijne [ver]smaet,

 

Wie dat hy sy, hebben sy noyt [bemerc]ket

 

Dan dat hy een Christen was [metter] daedt,

 

Dat is mijn naem, en mijn ghesla[chte /] jae 't:

 

Hierom zijn die Tyrannen soo verwoet,

 

Versierden tegens hem allerley quaet,

 

Iae hebben aen zijn buyck platen ghegloet.

 

 

 

Sanctus voorwaer, was zijn hooft afgehouwen:

 

Attalus die werdt doen ghepijnight stranck,

[p. 508]

 

End' oock daer naer, Blandina een teer Vrouwe,

 

Dese sterckte Godt, al scheen sy seer kranck;

 

Attalus smeten sy den beesten manck,

 

Doch zijn Lichaem hebben sy niet verplet,

 

Den Rechter nam hem, 't was wel zijnen danck

 

Heeft hem op een yseren stoel geset.

 

 

 

Attalus sat op den Stoel sonder bleusen,

 

Hoordt, als zijn vleesch nu begonde te braen,

 

Het volck kreegh plat den reuck in hare neusen:

 

Attalus deed' hen-lieden dit vermaen:

 

Datse nu menschen vleesch selfs aten saen,

 

[Wa]t eyscht ghy ons sulcke boosheydt onvroet,

 

['t Welc]k ghy lieden nu selve hebt bestaen,

 

End' hier opentlijck sulcke boosheydt doet.

 

 

 

Sy vraeghden fijn, Attalus sonder beyden

 

Al naer den name Gods, verstaet 't bediet,

 

Waerder veel zijn, seyd hy zijns' onder scheyden,

 

Daer maer een is behoeft gheen name siet,

[p. 509]

 

Dus heeft hy hen Goden ghebracht tot niet,

 

Die Heid'nen waren hierom seer t' onvreen,

 

Sy deden Attalus aen groot verdriet,

 

End' in 't lest sy hem die keel af sneen.

 

 

 

Naer zijnen doodt, is Blandina voort gekomen,

 

Al met Ponticus haren lieven Soon:

 

Den Rechter snood, beval hen sonder schroomen,

 

Sy souden zweeren by hen Goden schoon:

 

Doen antwoorde Blandina seer ydoon,

 

Datse geen Goden waren overluyt,

 

Maer bespotteden hen Goden met hoon:

 

Doen stelde Blandina haer als een Bruydt.

 

 

 

Blandina werd, by den Beesten ghesteecken,

 

Maer sy hebben haer Lichaem niet ghedeert,

 

En sonder smert, is sy van die geweecken:

 

Doen heeft hy haer ander torment bescheert,

 

Sy hebben in een Net dees' Vrouwe weert

 

Ghewonden, en gheleydt voor eenen Stier,

 

Den Stier gheterecht, naer henlieden begeert,

[p. 510]

 

Doch ongheschendt bleef sy van 't selve Dier.

 

 

 

Ten lesten, als den Vyandt dit aenschouwde

 

Dat gheen torment, haer konde maecken zwack,

 

Al was hy vals, Blandina niet verflouwde,

 

Want geen hulpe van Godt haer doen ontbrack,

 

Maer 't scheen datse altijdt met Christum sprack,

 

Soo lieffelijck was altijdt haer gemoet:

 

In 't lest met een zweert men haer keel afstack,

 

Blandina kreegh der Mart'laers kroone soet.

 

 

 

Dees' ghetuyghen hebben dus blijdelijcke

 

Haer lichamen Christum op-offert fijn,

 

Want niet buygen wilden sy voor tijdlijcke,

 

Maer totter doodt volstandigh blijven zijn:

 

d' Ander Broeders hebben sy, verstaet mijn,

 

Vermoort, ende geworpen opder straet,

 

Iae haer Beenen verbrandt, en tot een schijn

 

d' Asschen gesmeten in d' Riviere, vaet.