|
| |
Het derde Deel.
Hoe dat eenige vromen uyt de vervallen Kerck opstaende, met nieuwen yver weder begonnen hebben, welckers navolgers als de voorgaende door de klippen der aertscher begeerlijckheydt schipbreuck in het gheloof gheleden, en een generael verval veroorsaeckt hebben.
GElijck een Wormken uyt des Phenix asschen,
Heeft Godt in 't laest der tijden laeten wassen
Een volck, dat vierigh socht na Godts geboden,
Dat 's wereldts lust en liefde is ontvloden:
Want Godt heeft haer gezegent met het Cruys,
Gelijck hy deed 't beginsel van zijn huys
| |
| |
Soo langh het kruys, soo langh de vyeren bloncken;
So lang Gods volck den bitt'ren kelcke droncken;
Soo langh sy hier hadden geen seker steden;
Soo langh de wereldt haer heeft afghesneden;
Soo langh bloeyd' ootmoet, liefden, en aendacht;
Soo langh was 's werelds vrientschap kleyn geacht.
Maer doen den Sathan haer oock quam bekoren,
En leyden haer des Werelts rijck te voren
En lietse vry op een sacht bedde rusten:
Doen wert het hert benevelt van de lusten;
Doen werdt den Geest ghedruckt onder de voet,
't Geen men eerst vlood' dat hieldmen nu voor goet.
Eerst quam de wereldt door een venster kijcken,
Maer men wild' haer in alles niet ghelijcken,
Geleertheyt, pracht, rijckdom, en hooge staten
En woud' men in 't beginsel niet toelaten:
Maer door het langh gevry van 's werelds boel,
So kreeghse noch te met in 't hert haer stoel.
Als Dina door 't behaeghelijck aenschouwen
Van 's Lands kostuym, door Sichem quam in rouwen:
Soo werd 't onnoosel hert oock overwonnen,
| |
| |
Van 's wereldts liefd', want dese heeft begonnen
Haer rijckdom, schat, en geldt te prijsen hoogh,
Soo datse door haer weeld' menigh bedroogh.
Soo haest den smaeck in 't herte was gekomen,
Van d' ydel weeld', de liefd' heeft afgenomen:
Want liefd' en kruys in 't vleys, gaen veeltijd t' samen,
Maer nu begostmen hem het Kruys te schamen:
Iae scheen dwaesheydt te zijn in lijden groot,
Veracht, versmaedt te zijn tot in den doot.
Door vreese van armoed' of ander lijden,
Sorgvuldigheyt het herte quam bestrijden
En sprack: u leven nu seer langh kan wesen,
Mids datter geen vervolg en is te vreesen
Koopt, timmert, plant, en set u Ziel gerust:
Dus werdt het hert verleydt door valsche lust.
Gelijck de Doornen 't goede zaedt versticken:
Soo kan de sorgh der Zielen kracht inslicken,
Want Mammons dienst die breydt hem uyt met tacken
Van ydel eer, wellust en veel gemacken,
Spijs, dranck en kleet en noch de moeyt die 't geeft,
Den genen die 't so suer gewonnen heeft.
| |
| |
Want sy die in de Schoole Christi saten,
Die leerden nu het les van d' Advocaten:
Och! groot verderf met tranen te beklagen:
Of nu de oude Helden eens opsagen,
En souden sy haer selfs niet achten sot.
Oft dese Rechts'-geleerden, vreemt van Godt.
Soo kan de lust der wereldt d' oogen blinden,
En 't goede zaet in 't herte so verslinden
Dat men 't nau voelt door al het loos bedriegen,
Want goeden schijn kan 't hert in slape wiegen,
En nemen wech de Wap'nen van den Helt,
Die als een Christen Ridder street in 't Velt.
Denckt hoe Is'rel in voorspoet en in weelden
Vervallen is, en quade vruchten teelden;
Oock d' Eerste kerck, soo wy hebben gesongen,
Want als het vleys hier niet en wordt gedwongen,
Maer dattet heeft al zijnen vollen toom
't Schijn wat het wil, 't wordt in de deuchden loom.
Och! waeckt doch op, en leeft een Geest'lijck leven,
Eer dat ghy als een vloedt wordt wech gedreven:
Bemindt kleynheydt oeffent u Gheest van binnen,
| |
| |
Ghy sult meer rijckdom in der waerheyd winnen,
Dan u 't bedrog des werelts geven kan,
Ist dat gy door 't geloof wilt nemen an.
Denckt wat den Iong'ling dede in 't hert bedroeven,
En wat den Rijcken vreck dede vertoeven?
Wast niet den rijckdom en 's wereldts wellusten,
Die in het hert Godts Rijck gestadigh blusten,
Hoewel, 't scheen wel, dat welheyd deed' geen schaed',
Voor dat den vreck het voeld' alst was te laet.
Laet ons niet zijn als Peerden ende Muylen,
Die onder Toom en Roede moeten schuylen:
Laet ons den tijd die God geeft uyt genade
Misbruycken niet, door wellust in het quade:
Laet ons in vryheydt zijn gheluck in druck,
Op dat ons vryheyd niet zy ongeluck.
't Is al uyt liefd dat God ons komt verquicken
Maer als hy siet dat wy ons niet en schicken,
Hy kan wel haest sijn Roede weder senden,
Maer liever heeft hy dat wy ons omwenden,
En door sijn Min' ghetrocken worden siet,
| |
| |
Want sonder min is alles min dan niet.
Hoe dwaes ist dan de Liefde te versmooren
In 't hert, door een bedrieghelijck bekooren;
Hoe dwaes ist dan de liefde te verquisten,
Aen d' ydelheyt, dewijl wy beter wisten;
Hoe dwaes ist dan de liefde niet te voen
In 't hert, waer door sy klimt in haer saysoen.
Siet principael op uwen Prins van boven,
Die hier op deser wereldt was verschoven:
Hy nam niet aen, het gheen men hem quam bieden:
Soeckt dat hy socht, en vliedt 't gheen hy ginck vlieden:
Maer soo ghy hem, door u wijsheydt houdt mal,
Den tijt komt, dat het u berouwen sal.
|
|
Auteursrechtvrij