't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en xlviij. Liedt,
Een klachte der bedruckter zielen tot God, over de benautheyt, en de armoede deser werelt, met den troost der selver, elcke reden van twee versen.

Op de wijse: O ghy Nymphe hoogh vermaert.

O Mijn alderliefste Heer!
Ick legh mijn handen t' saem,
En met droefheyt val ick neer
Voor uwen weerden Naem:
Want mijn hert // is vol smert
Door het kruys dat op my dringht:
Doch ick weet // u secreet
Sonder reden niet gehinght:
Nochtans 't Fondament // is my onbekent,
Waerom ghy 't my sent.

Ben ick niet van u bemindt

Gelijck een ander mensch?
Och! ick meynd' ick was u kindt,
Veel hebben 't hier na wensch,
En ick moet // vleys en bloedt

[p. 429]

 

Wagen om de sober kost,

 

En daer toe // wert ick moe

 

Van veel strijden onverlost:

 

Och! denck ick somtijd // sal ick nimmer quijt

 

Werden desen strijd.

 

 

 

Och! mijn arme Leden teer,

 

Ick weet al uwen gangh,

 

Somtijdts als ghy struyckelt neer

 

Valt u het kruyce bangh:

 

Maer gedenck // wat geschenck

 

Datter in u hert belief,

 

Als ick weer // na begeer

 

Met u spreeck als met mijn Lief:

 

Siet van desen pandt // en ghevoelt niemandt

 

Door een aerdsch verstandt.

 

 

 

Denck of ick u gaf den keur,

 

Dat ghy na 's herten lust

 

Hier mocht bloeyen in den fleur

 

Met veel gemack en rust:

 

En u Ziel, die verviel

 

In des Werelts vuyle min,

 

Soo dat ghy // los en vry

 

In mijn kruys had wedersin:

 

En mijn soete spraeck // waer u gheen vermaeck:

 

Denckt om dese saeck.

 

 

 

O mijn lieven Bruydegom,

 

'k Verstae wel wat ghy seyd:

 

Daer en geldet geen rijckdom

 

By dese soetigheyd:

 

Geenen schat // sonder dat

 

Mach vermaken ons gemoedt:

 

Het verscheel // is te veel

[p. 430]

 

Tusschen die en 't eeuwigh goedt:

 

Maer en souder niet // even veel gheniet

 

Zijn, met min verdriet.

 

 

 

My dunckt als het recht soud' gaen,

 

Ick sie soo hier en daer

 

Menigh, die de smalle baen

 

Hier niet en valt soo swaer:

 

Moet ick dan // soo voor an

 

Altijdt in de spitse staen,

 

En ick sie // dees' en die

 

Datse oock al binnen gaen:

 

Waerom moet ick meer // lijden lieve Heer?

 

Laet het nemen keer.

 

 

 

Ghy en weet niet wat ghy bidt,

 

Och laet u zijn geseydt,

 

Niemandt komt in mijn besit,

 

Dan door de lijdsaemheydt:

 

Vwen schijn // maeckt u pijn,

 

En sy kan bedriegen wel,

 

Want die ghy // siet als vry

 

Hebben dickwils veel gequel:

 

Noyt heeft 's wereldt weeld' // in een hert gespeeld,

 

Daer in rust mijn beeld.

 

 

 

Hemelsch vreught en aerdsch jolijt

 

Zijn nimmermeer by een,

 

Isser somtijdts voor een tijdt

 

Niet even veel geween:

 

Mijnen vrient // die mij dient

 

Heeft ter wereldt altijdt druck,

 

Tijd'lijck goedt // en voorspoet

 

Dat en acht hy geen geluck:

[p. 431]

 

Maer der Zielen vreught // is alleen in deught,

 

Dit 's al sijn geneught.

 

 

 

Het waer noch een kleyn bescheet

 

Mijn alderliefste God,

 

Dat ick voor my selven leed

 

Om 't alderhooghste lot:

 

Maer 't oordeel // van soo veel

 

Ergert hem in mijnen staet,

 

Dencken al // 't is te mal

 

Dat dit volck soo henen gaet:

 

Als ick dan voorwaer // dit ghedencke naer,

 

Het valt my soo zwaer.

 

 

 

Maer want ghy de wijsheyt zijt,

 

Soo stel ick mijnen wil

 

In u handen, 't aller tijdt,

 

Maeckt ghy mijn Ziele stil:

 

Siet den ringh // aller dingh,

 

Op het naust is u bekent:

 

Dus wilt my // wesen by,

 

Tot een troost in mijn ellend:

 

Soo ghy by my blijft, en mijn Ziel gerijft,

 

't Cruys als dan beklijft.

 

 

 

Alles wat u over komt,

 

Beveelt my maer de saeck,

 

Schoon of yemandt u verdoemt,

 

Ghy hebt my tot een baeck:

 

Denckt hoe ick // door den schick

 

Van mijn Vader was in ly,

 

'k Vondt niemand // diens verstand

 

Was geheel op mijner zy:

 

Elck gaf my de schult // maer mijn groot gedult

[p. 432]

 

Werdt hier door vervult.

 

 

 

Is hier yemandt in armoed',

 

Ick haddes noch veel meer,

 

In het vleys leed ick ten bloed',

 

Men schaemde mijner seer:

 

Ongesont // en gewont

 

Hingh ick aen des Cruyces stam:

 

En mijn mond // sonder sond

 

Hiel ick stil gelijck een Lam:

 

Och! dit deed de minn' // op dat ghy gewin

 

Soud soecken hier in.

 

 

 

't Is my wel een grooten troost

 

Als ick u Cruys aensie:

 

Maer mijn sinnen west en oost

 

Sien al op dees en die:

 

En hier door // mis ick 't spoor,

 

Want het leyd my van de wegh,

 

Alst natuer // hier valt suer

 

Maecktse al dit overlegh:

 

En eylaes! 't is al // voor haer niet met al,

 

't Brenght haer niet dan gal.

 

 

 

't Waer goe dingh, dat elck de Liefd

 

Soo droegh in sijn gemoed,

 

Dat hy in der noodt geriefd'

 

My met sijn tijd'lijck goed,

 

Denck ick dick // maer dien schick

 

Brenght my niet dan hert-gequel:

 

Het is best // dat ick vest,

 

En op u mijn hope stel:

 

Want als ghy maer spreeckt // en de ziel ontsteeckt,

 

Geen dingh my ontbreeckt.

 

 

 

Leght u selven dit niet toe

[p. 433]

 

Van 's werelts eygendom,

 

Maeckt u sinnen niet soo moe,

 

Ick ben u Bruydegom:

 

Neemt u lust // in mijn rust,

 

Rust u ziel in mijnen schoot:

 

't Proevens-vyer // leert u hier

 

Wat vermach de liefde groot:

 

In het kruys men voeldt // dat gheen stroom en spoelt

 

Die haer brandt verkoeld.

 

 

 

Minnen als het gaet al wel,

 

Dat schijnt zijn om 't geluck:

 

Maer te minnen in gequel

 

Dat is een minne-stuck:

 

Hier door ist // dat het mist

 

Menigh minnaer door mijn wil:

 

Als hy vind // dat hy mind,

 

Soo is hy gerust en stil:

 

Wat den mensch aenkleeft,

 

En daer in hy leeft,

 

Druck of vreughde heeft.