't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
Auteursrechtvrijop de wijse des selfden Psalms. De Hemelen seer klaer.
GEen Schepsel soo geringh,
Of 't predickt sonderlingh
Sijns Scheppers lof en prijs,
Meer of men luyd-keels riep:
Den genen die 't al schiep
Is machtigh, goet, en wijs;
Doch onder alle die,
Voornamelijck ick sie
Der Hem'len kringh uytdrucken:
Hoe groot en wonderbaer
| |
[pagina 395]
| |
Is desen Konstenaer
Vol kloecke Meester-stucken.
Dat uytgebreydt gewelf,
My tot den Schepper self,
Met soo veel Lichten treckt,
En tuyght van 't ware Licht,
Dat sijn schoon aengesicht
Daer onder houdt bedeckt.
Nu weyd', mijn oogen weyd'!
Der Hem'len Majesteyt,
Vol schoonheydt ingetogen:
Die schoonheydt my verbeeld,
Vandt noyt geschildert beeldt,
Tot noch voor ons versloten.
Nau gist'ren daelde neer
Den morgen meldet weer
Geduerighlijck voortaen:
Den eenen duyst'ren nacht
Het tot den and'ren bracht,
Gods lof noyt stil bleef staen:
't Schoonst dat oyt daeg'lijcx blonck,
Ons 's daeghs sijn stralen schonck,
Te helder noch van verre,
En als het onder doock,
Den duyst'ren nacht ons oock
Quam lichten met sijn Sterren.
Ter Wereldt is geen hoeck,
Daer 't Volck uyt 's Hemels boeck
Des Scheppers macht niet kent:
Hoe ongeleert of bot,
Het leest die Schrift van Godt
Aen 't klare Firmament:
Elck Sterre doch gewis
Een gulden letter is:
Wie dees Boeck-staven t'same
| |
[pagina 396]
| |
Omsichtelijcken stelt,
Daer merckelijck uyt spelt
Gods wonderlijcken Name.
Van daer ist oock, dat trots
Den blixem onses Gods,
Den sterff'lijcken verschrickt,
Sy vlieden al haer best,
Als hy van 't Oost in 't west
In yders oogen blickt:
Wat plaets, wat hoeck, wat oort
Den donder men niet hoort,
Wanneer hy die wil senden:
Hy berst ten wolcken uyt
Met ysselijck geluyt,
Tot aen des Werelts enden.
In 't driftigh veldt om hoogh,
Heeft God des werelts oogh,
De Son een hutt' vergunt:
Waer uyt hy (toe-bereedt)
Als een Bruydegom treedt,
Die in cieragi' uytmunt:
Die uyt sijn sleep-zael gaet,
En blinckt in schoon gewaed,
Van held're Diamanten:
Met minder luyster niet,
Ons 't licht sijn fackel bied,
En straelt aen alle kanten.
Soo haest hy 's morgens rijst,
Op des aerdbodems lijst,
Der Sterren glans verdooft:
Gelijck een moedigh Heldt
Hy sich tot loopen stelt,
En toont sijn gulden hooft,
Den gulden vlamme-drich,
All' oogen treckt tot sich,
| |
[pagina 397]
| |
Van menschen en van dieren,
't Gevogelt algelijck
Hem groet met wild musijck,
En vrolijck tierelieren.
Verwondert ick aensach
O Vader van den dagh!
Hoe snel ghy 't al verklaert,
Hoe vlugh ghy henen schrijt,
Ia in soo korten tijdt
Volbrenght u Hemelvaert:
Des Hemels blauwe tent
Ghy dagelijcks om-rent,
Met u gevlerckte paerden:
V hitt' breeckt alsins door,
En niets en blijfter voor
Gescholen op der aerden,
Schoon is 's Hemels aensicht,
En alderschoonst het licht,
Waer deur de Wereldt siet:
Noch schoonder is Gods Wet,
Die reyn en onbesmet
Noyt ziel haer vleck en liet:
Klaer den besterden Troon,
En alder-klaersten toon,
Die gout-geel Sonne luystert,
In klaerheydt waer sy straelt,
Gods Wet noch prijs behaelt,
Voor wien al 't licht verduystert.
Onder veel dingen nut
De Sonne, 's levens stut,
Wert aldernutst geacht:
Dach nutter oyt bekleef
De Wet, die God beschreef,
Het sterff'lijck mensch' geslacht:
Die Wet, die aengemerckt
| |
[pagina 398]
| |
Ziel-neygingen daedlijck werckt
Ten goeden van de quaden,
Vermidts sy seker tuyght,
Waer deur men Gods hert buyght
Tot gunst, van ongenade.
Den Leeck sy wederbaert,
En sijnen wulpschen aert
In wijsheydt wand'len doet,
Wanneer sy (wel be-ooght)
Soo onderscheyd'lijck tooght,
Het waar' en valsche goed:
Wie heyligh en geschickt,
Des hooghsten zeden wickt,
Die sals' oprecht belijden,
En d' onderhouder wert
Eervaren, hoe sy 't hert
Soo seer in Godt verblijden.
O! welck een held'ren glants
In d' oogen des verstants
Van 's Heeren Wet afschiet,
Waer deur Heer uwen Knecht,
Na u behagen recht,
't Een lieft en 't ander vliedt:
Die vreese die steets vreest,
Met eenen kintschen geest
Des hooghsten toorn is heyligh,
Dies 't lot sy verhoopt,
Niet met der tijdt verloopt,
Maer in Gods schoot rust veyligh.
Rechtveerdigh is 't gericht,
Dat yder sijnen plicht
Aenteeckent en verklaert:
d' Wijl 's Hemels wetten dan
Geen tongh vol-prijsen kan,
Hoe nut sy zijn en waerd,
| |
[pagina 399]
| |
Noch Gout, noch eel gesteent
Heeft Ophir oyt verleent,
Soo dierbaer in mijn oogen,
Noch nimmer Honigh-bye,
Confijt en Honigh, die
Soo soet heeft smaken mogen.
V knecht heeft 't geen hy weet
Al steedst met doen bekleed,
Steeds hield' hy sich vermaent,
En nimmer yver-sat,
Speurd' hoe sy hem den pat
Ter hooghster eeren baent.
Soo oyt mijn ziel verleyd
Was, deur onwetenheydt,
(Wie kan de feylen mijden)
Verinnert my, O Heer!
Al 't geen, waer deur wy d' eer
Ws heyl'gen naems ontwyden.
Ontslaet derhalven my,
Der trotse heerschappy,
Soo blijf ick onbevleckt,
En onbesoedelt, van
Al 't geen den vromen Man
Tot schult en onheyl streckt:
Als dan sal Davids mondt
Ontdecken 's herten grond,
Met heylige gedichten.
Mijn scherm-Heer, troost, en schilt
Die my verlossen wilt
En al mijn kruys verlichten,
|
|