't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert dertighste Liedt,
Aen een bedroefde Weduwe, tot vertroostingh in haeren druck.

Op de wijse: Te Mey als alle Voghelen singen.

MYn lieve Suster in den Heer,
Al zijt ghy somtijdts zwack en teer,
Wilt op den Heer betrouwen
Hy sal u laten nimmermeer,
Maer troosten in benouwen.

't Is waer dat somtijts voor een tijt

V herte niet en is verblijdt,
Door al het overdencken,
Van u droefheyt en zwaren strijdt,
Maer 't sal u Ziel niet krencken.

Ghy hebt verlooren uwen Man

Maer Godt u weder helpen kan,
Met troost in 't herte binnen,
Hoopt stil op hem, en houdt stijf an,
Ghy sult wel overwinnen.

[p. 365]

 

De tranen van een Wedu-Vrou,

 

Die vallen nederwaerts met rou,

 

Nochtans sy opwaerts stijgen,

 

En van Godt die daer is getrou,

 

Sy hulp en troost verkrijgen.

 

 

 

Hoopt stil op hem soo wort ghy sterck

 

En denckt het is Godts wonder-werck

 

Wat hy laet overkomen,

 

Want kruys en druck dat is het merck

 

Van al Godts lieve vromen.

 

 

 

Hy slaet als of hy 't meynden quaet,

 

Nochtans in sijnen wijsen raet,

 

Wil hy u ziel genesen,

 

Hoe sou een Vader opstinaet

 

Over sijn Kinders wesen.

 

 

 

Hierom loopt in ws Vaders schoot,

 

Wanneer u overvalt den noot,

 

En bidt hem om genade

 

Soo sult ghy vinden troost seer groot

 

Gaet slechs met hem te rade.

 

 

 

Hy kan uyt bitter maken soet,

 

Hy kan vertroosten u gemoet

 

In 't midden van u lijden,

 

Houdt hem te zijn u schat, u goedt,

 

Soo sal u ziel verblijden.

 

 

 

Onsien'lijck is der zielen schat

 

Onvind'lijck is des herten vat,

 

Niemant en kanse rooven,

 

Dit is een korten soeten pat

 

Voor alle die 't gelooven.