't Geestelijck kruydt-hofken

[p. 358]

Het hondert en xxvij. Liedt,
Is een Meditati-Liedt, op den wegh overdenckende de verre ghelegen Vrienden ende bekenden.

Op de wijse: Een goet nieu Liedt heb ick bedacht.

EEnsame wegen soeck ick hier
Om te wesen in 't vrye.
't En is niet om des vlees playsier
Noch uyt Melancolye.

Ten is niet uyt een zwaer gepeyns,

Waer door de sinnen dwalen,
Maer dat Gods Liefd' sonder geveyns
Soud in het herte dalen.

Op dat ick sou gedencken soet

Den staet van mijne vrienden,
Met haer genieten 't eeuwigh goet
Dat in stilt is te vinden.

Door vremt gerucht al isset noot,

En natuurs behoeven,
So wijckt den strael der liefden bloot,
En doet den Geest bedroeven.

Waer kan de Liefde soeter zijn

Dan daers' alleen mach wercken,
En daer men geen verdriet noch pijn
Noch onrust kan bemercken.

Godts liefde diep verholen leyt,

Al in den Geest van binnen,
De lasten die men haer opleydt
Die doen haer krachten dinnen.

Eenvoudigh is den Geest van God,

Eenvoudigh is het wesen,
Waer door de ziele heeft genot,
Van sijnen Geest gepresen.

[p. 359]

 

Hierom is 't dat de ziele vlucht

 

Al wat haer soude deeren,

 

Op dat sy krijght waer na sy sucht,

 

Met hertelijck begeeren.

 

 

 

Wat gaen haer doch de sinnen aen,

 

Die stadigh altijdt zweven?

 

Sy moet het sin'lijck laten staan,

 

Sal sy in ruste leven.

 

 

 

Wanneer haer dan gebeuren mach

 

Een weynigh vrye tijden,

 

Die neemtse waer, 't zy nacht of dagh

 

Op datse magh verblijden.

 

 

 

Een Nieuwe Vliet is haer geniet,

 

Wt d' eeuwige Fonteyne,

 

't Welck tusschen God en haer geschiet

 

Daerom gaet sy alleyne.