't Geestelijck kruydt-hofken

[p. 320]

Het hondert en achtiende Liedt,
Van de schipbreuck Pauli: Hoe dat de selve een af-beeldingh van de Christelijcke kercke is, onder verbeteringh voorgestelt,

Op de wijse: Achab over Israel verheven.

GOdt die en laet geen dingh geschieden,
Of het heeft sijn waerheydt diep:
Al ist verborgen voor de lieden,
Voor hem niet, die 't alles schiep.
Geen creaturen // mogen haer ruren
Sonder hy geeft consent:
Elcke History // dient tot sijn glory,
Alsmen 't verborgen kent.

Pauli schip-breucke leert ons heden

Hoe 't de kerck noch sou vergaen,
Na datse veel hadden geleden
En sijn raet niet wou verstaen:
d' Hooftman daer binnen
Volghde zijn sinnen,
't Schip te besturen wel,
't Wou niet ghelucken // het barst ontstucken
Door die Zee-baren fel.

De Roomsche Hooftman meer betroude

Op den Stuurman en Piloot,
Dan Pauli woort want hy aenschoude
Haer geleertheydt over-groot:
Menschen verstanden
Brocht 't Schip in schanden
Het raeckten op een klip,
In doncker nachten

[p. 321]

 

Den dagh men wachten

 

Te morsel quam het Schip.

 

 

 

Het voorste deel bleef onberoerlijck

 

Maer het achterst brack ontwee,

 

Al wat namaels was invoerlijck,

 

Mocht niet wederstaen de Zee:

 

d' Arme gevangen

 

Hadden verlangen

 

Om eens te komen vry,

 

Want in het stranden

 

Raeckten haer banden

 

Ontlost en waren bly.

 

 

 

't Krijghs-volck met onverstant ghedreven,

 

Wilden die gevangens al,

 

Die sy beheerschten, nemen 't leven,

 

Maer Godt keerde 't ongeval.

 

d' Hooftman in trouwen,

 

Om te behouwen

 

d' Apostel en syn naem

 

Liet hy gebieden

 

Elck sou ontvlieden

 

Soo hy best mocht bequaem.

 

 

 

Want na Gods woordt soo moest het komen,

 

't Welck noyt is bevonden valsch:

 

Dat wel het Schip, maer niet de vromen,

 

Souden komen om den hals:

 

Want geene Zielen

 

Laet Godt vernielen,

 

Om ander haer versuym,

 

Elck draeght sijn schaden

 

Nae zijn misdaden,

 

God neemtet niet soo ruym.

 

 

[p. 322]

 

Hoort nu hoe datse noch ontquamen

 

Die in 't schip lagen gevaen:

 

Sommige die wel konden vamen

 

En met 't water ommegaen,

 

Wierpen haer selven

 

Sonder bedelven

 

Eerst in de diepte groot:

 

Want wel bedreven

 

Konden sy leven,

 

Daer ander leden noot.

 

 

 

Maer die haer selven niet betrouden

 

Inde diepte sonder grondt,

 

Op datse mochten zijn behouden,

 

Bedachten een ander vondt:

 

In dit verschepen

 

Stucken sy grepen

 

En dreven nae den strandt:

 

Aldus soo quamen

 

De Zielen t'samen

 

Behouden noch te landt.

 

 

 

Sy bevonden 't landt hiet Melite,

 

't Welck geseydt is honigh-vloet,

 

Aldaer gaf Godt t' haren profijte

 

Vriendelick onthalingh soet,

 

Nae veel benouwen

 

En bitter rouwen

 

Geleden in scheeps-boort:

 

Mids dat de vooghden

 

Haer niet en pooghden

 

Te doen na Pauli woort.

 

 

 

Doen dees verloste met verblijden

 

Op het landt nu hielden feest,

 

Socht d' oude slange te benijden

 

Pauli by-zijn inden Geest:

 

Socht hem te steken,

[p. 323]

 

Maer 't is gebleken

 

Dat sy most in het vyer,

 

Oock quam te schande

 

In dien Eylande

 

Menigh fenijnigh dier.

 

 

 

Veel sieckten werden daer genesen,

 

Gods Woord over-al doet kracht,

 

Al schijnt Paulus gevaen te wesen,

 

Niet gebonden is Gods macht:

 

Is 't Schip ghebroocken,

 

Noch is ontloocken

 

Godts gave niet te min,

 

Vast is gebleven

 

Den gront, die even

 

Geleydt was van 't begin.