't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en vijftiende Liedt,
Hoe dat men nae 't exempel der Heyligen, alle dinck van Godts handt ontfangen sal.

Op de wijse: Den lustelijcken Mey, &c.

BUyght u onder Gods stercke hand
Als u yets komt ontmoeten,
Denckt, God is my het liefste pand,
Dat sal u pijn versoeten,
Al wat u hier mach komen aen,
't Zy oock waer datter komt van daen,
En siet niet op de Menschen,
Soo krijght ghy al u wenschen.

Alles wat Iob hier over quam,

Hy ontfinght van den Heere.

[p. 308]

 

Wanneer hy sprack: Godt gaf, Godt nam,

 

Laet dit u zijn een Leere,

 

Hoe wel de menschen deden 't quaet,

 

Nochtans ten was niet sonder raet,

 

Noch sonder macht van boven,

 

Daerom kond' Iob Godt loven.

 

 

 

David doen hy te lijden had

 

Van Absalon sijn Sone,

 

Simei hem in den wege tradt

 

En deed' hem smaet en hoone,

 

Hy sprack met lieffelijcke stem:

 

Godt hevet doch geheeten hem,

 

Vloeckt David in ellenden,

 

Godt kant eens omme wenden.

 

 

 

Alle dingh staet in Godes macht,

 

Niets en kan hem bewegen,

 

Ten zy dat Godt daer op heeft acht,

 

Daerom de vrome plegen

 

Van Godt te nemen alle dingh,

 

't Zy hoe 't oock in de wereldt gingh

 

Maer die dit licht ontbeeren,

 

Die moeten murmureren.

 

 

 

Dit is den grond van lijdsaemheydt,

 

Alleene Godt t' aenschouwen,

 

Dien gront heeft Christus selfs geleyt

 

Doen hy was in 't benouwen:

 

In 't Hofken stort hy menigen traen,

 

Hy sagh alleen sijn Vader aen,

 

't Geen hem de menschen deden,

 

Wist hy, dat had zijn reden.

 

 

 

Hadden de Martelaren soet

 

De saeck niet soo genomen,

 

S' en hadden noyt in tegenspoet

 

Tot lijdsaemheyd gekomen,

[p. 309]

 

Sy hielden 't al voor Godes werck

 

Dies waren zy van binnen sterck,

 

En hadden vreught in 't lijden,

 

Dat zy konden verblijden.

 

Die daer gelooft Godt al in al,

 

Die acht geen ander dingen,

 

Al ist verdriet of ongeval,

 

Hy kan daer over springen:

 

Want Godt ontvalt gheen dingh hoe kleen,

 

Soo wie dan is met Godt gemeen,

 

Die en kan niet verliesen,

 

Verliest hy maer 't verkiesen.

 

 

 

Godts Liefde altijdt vyerigh brand,

 

De sijne te genesen,

 

't Faeljeert hem niet aen geenen kant,

 

Al schijnt het vreemt te wesen,

 

Men seyt: God doet nimmermeer quaet

 

't Is waer: hy houdt daer over raedt

 

En laet het quaedt wel komen,

 

Tot voordeel van de vromen.

 

 

 

Gods oogen al wat verder sien

 

Als menschen konnen dencken,

 

Hy laet wel ongeval geschien,

 

Doch geensins om te krencken,

 

Maer om te toonen sijne minn'

 

Want 't lijden brenght een groot gewin,

 

Voor die 't gewilligh dragen,

 

't Zijn Vaderlijcke slagen.

 

 

 

't Is beter hier een kleyne tijdt

 

Gekastijt om de sonden,

 

Dan datmen namaels eeuwigh lijdt

 

't Welck David heeft bevonden

 

Als hy badt om de roede soet,

 

Hy voelde wel het was hem goet,

[p. 310]

 

Hierom laet ons Godt prijsen

 

In 't geen op ons komt rijsen.