't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
Auteursrechtvrij
[pagina 304]
| |
Op de wijse: Gebenedijt, o mijn Ziel! altijdt den Heer.
EEn gulden Roose in Syons Hof playsant
Geplant tot vermaeck, van die zijn uytgegaen,
Wt Babels duystere ende verwoeste Landt,
Vol doornen aen alle paen,
Die van aerdsche lusten staen
Seer wijd ende ontdaen.
Die dese Roos wil schouwen in haer schoonheyt,
En riecken haer soetheydt seer delicaet,
In het Kruyd-hof Syons seer wel bereydt:
't Is van nood' dat hy verlaet,
Daerom al haer hinder quaet
Dat hem beletlijck staet.
De Liefde van de wereldt vol hooghmoedt,
Met al haer pracht, rijckdom, en heerlijckheydt,
Met haer Koophandel ende overvloet,
Daer sy in gevangen leyt,
Soo datse geen klaerheyt
En siet van de waerheyt.
| |
[pagina 305]
| |
O schoone roose, vol alle soetigheyt,
Hoe zijt ghy doch soo weynigh hier bekent?
In 't ootmoedige dal u schoonheydt ghy uytbreyt,
Daer wil niemandt zijn ontrent,
Ydel-eer 't gesicht schent
En maeckt de oogen blent.
O Mens! soeckt dees Roos soo lange ghyse vint,
Want buyten dees niet anders is als doodt,
Treckt neer u vlees-lust, verlaet de wereldt blint,
Treckt vry neer u name groot
Eer dat ghy komt in noot,
Die u heel neder stoot.
Dees gulden Roos die gheeft u al u wens,
Sy is u troost, in armoe maecktse rijck,
Sy maeckt u vrolijck, saligh is de mensch
Die hier toe neemt al sijn wijck,
Het is een Koninghrijck
Dat hier heeft geen gelijck.
's Werelts Roos verdwijnt al in een oogenblick,
Hoe schoon sy hier doch schijnt, haer end in smert:
Exempel aen de Rijckeman in wat een schrick
Quam hy haest, dit neemt ter hert,
Als hy geworpen wert
In 't Helsche vyer seer vert.
| |
[pagina 306]
| |
Maer Lazarus verciert met dees roose vergult,
Inwendigh, maer uytwendigh seer misdaen
Hy besat sijn Ziele met groote gedult,
Wt dees noot is hy gegaen
In Abrams schoot ontfaen,
Met blyschap aengedaen.
Dees schoone Roos wast in een stil gemoed',
Dat neder buyght voor Godes Majesteyt,
Dat voor sijn Godt wandelt in diep ootmoed',
Dat de werelt heeft ontseyt,
Met al haer heerlijckheydt,
En wandeldt in waerheyt.
Hier wert dees Roos in-wendigh aengeschout,
Verburgen voor all' werelt-wijse blint,
Maer die volmaeckt in Godts ghenae verstout,
En recht Hemels is gesint,
Sulcken dees Roose vint
En is van hem bemint.
Maer als dit sterflijck hier is af gheleydt,
En als dees arme wederom opstaen,
Dan sal dees schoone Roos met grooter heerlijckheydt
Voor haer lieff'lijck zijn ontdaen,
In 't leven sy dan gaen
En haren Kroon ontfaen.
Dan sullen schricken, beven, door angst benout,
| |
[pagina 307]
| |
Die nu niet kennen dees schoone Roose jent,
Die haer verlaten op aerdtsche Rijckdom stout,
Die koomt toe eeuwigh ellendt,
Is 's werelds blijschaps endt.
Ick bidd' u alle seer vriendelijck om Godt,
Soeckt doch in tijdts dees Roose delicaet:
't Is Iesus alder Salighen deel en lot,
Daer al haer hoop op staet,
Hy is haer toeverlaet,
Wiens rijckdom niet vergaet.
|
|