't Geestelijck kruydt-hofken

Het hondert en thiende Liedt,
Hoe dat een Mensche als hy sijnen Godt aenhanght, kan inwendigh verheught zijn, al ist dat hy uytwendigh door de creaturen beroert en bedroeft wordt,

Op de wijse: Het jaer is langer als den dagh.

DE sinnen gaen met beelden om,
Nochtans den Geest is vry
En in hem selven stil, daerom
Geen treuren is in my.

En 't wesen creaturelijck

Soo treur ick oock met dy,
Maer in 't over natuerelijck
Geen treuren is in my.

Daer buyten is een groot gewoel,

Droefheydt en slaverny,
Maer als ick mijnen Godt gevoel,
Geen treuren is in my.

[p. 296]

 

Doch Goddelijcke treurigheyt

 

Is my wel somtijdts by,

 

Maer desen rouwe uytgeseyt.

 

Geen treuren is in my.

 

 

 

Den Goddelijcken rouwe soet

 

Die maeckt in 't eynde bly,

 

Al heb ick dien in mijn gemoedt

 

Geen treuren is in my.

 

 

 

Godlijcken druck, is zielen-vreught,

 

Vol goede hoop' is sy,

 

Als dese deught het hert verheught,

 

Geen treuren is in my.

 

 

 

Liefde heeft vreugd en oock geween,

 

Geween uyt medely',

 

Ten aensien van haer selven, neen,

 

Geen treuren is in my.