't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijStemme: Alst begint.
HEt daget in den oosten,
Gods licht schijnt over al,
Om door sijn licht te troosten,
Den mensch in 't sondigh dal,
Met duysternis omvangen,
In sijn gangen.
O over soet bedouwen!
Daer 's Geestes vloedt in daelt,
O wonder schoon beschouwen!
Voor die die 't licht bestraelt,
Een licht om te verlichte
't Herts gesichte.
Den glans van alle zielen,
En aller Geesten kracht,
Die komt op d' aerde knielen,
En soeckt die hem veracht,
Iae soeckt die hem benijden
En bestrijden.
Dit zijn sijn eygen reden,
Ick kom om u persoon,
Ick dael al hier beneden,
| |
[pagina 267]
| |
'k Soeck 't schoonste nae mijn schoon,
't Schoonst van mijn Creaturen
Recht te sturen.
Mijn beeldt, mijn uytverkoren,
Mijn mensch, mijn hooghste lust,
Ach woud' ghy na mijn hooren!
Ghy vondt dijn zielen-rust,
Een hondertvoudigh geven
In dit leven.
Erkent mijn Liefd', mijn Trouwe,
Mijn goedt, en al mijn deught,
Mijn Hemels Bruydt, mijn Vrouwe,
Wy een baert al de vreughd,
Woud' ghy dit eens versinnen,
En beminnen.
Mijn Liefd' heeft my doen dalen
Wt 's Hemels hoogen Troon,
Om u by mijn te halen,
T' erwelen tot de Kroon:
Hier heb ick toe geschapen
Al mijn Schapen.
Mijn Liefd' kond niet verdragen
Dijn jammerlijck gestalt,
Dijn ziel en lichaems plagen,
Door sond op u gehaelt,
Daer gh' in most gaen verloren,
En versmoren.
Mijn Liefd' heeft mijn doen zwerven
In alderhande noodt,
Mijn Liefd' heeft my doen sterven
Voor u den wreedtsten doot,
Die ghy met eeuwigh trueren,
Most besueren.
Mijn Liefd' hoort 't overtuygen
Dijn onbekensaemheydt,
| |
[pagina 268]
| |
Mijn smeecken, beed, en buygen,
Mijn tranen uytgeschreyt,
En mijn lanckmoedigh wachten
En veel klachten.
Geen Moeder komt soo smeken
Haer alderliefste kindt,
Als door mijn is gebleken,
Om dat g' u best niet mindt,
Maer loopt met losse toomen
Nae 't verdoemen.
'k Heb immers niet geboden
Dat waerdigh is gewraeckt,
Ick kom maer minn'lijck noden,
'k Segh maer, siet wat ghy maeckt,
Ghy soeckt maer stof te halen
T' uwer qualen.
'k Segh kan mijn kruys en lijden
In lijf en ziel geleen,
Dijn hert niet eens doorsnijden,
O Harder hert als steen!
Ondanckbaer mijn genaden // door u daden.
Meught g' u niet eens verlegen
Te hooren na mijn raed,
Slechs soete min te plegen,
En wat de Liefd' aengaet,
Dit jock tot u behagen
Heet ick dragen.
'k Soeck 't eynt van dijn herts wroegen,
Dat niet dan quelt en knaeght,
En 't hert vol vreught vernoegen,
Daer ziel en geest na jaeght,
Valt u dit 't overdrachtigh
Dats te klachtigh.
Ghy dwaelt in u verkiesen,
Ghy doolt in u verstand,
| |
[pagina 269]
| |
Dijn vindingh is verliesen,
's Vleysch vrydom is 's Geests bant,
Dus blijft ghy steets verduystert
En gekluystert.
Dijn trachten is verachten
Dijn ware rust en vree,
Al 't wachten is versmachten
In d' onrust van de Zee,
Een Zee van noyt te landen
Maer vol schanden.
Hebt ghy niet waer bevonden
Dat hier geen dingh voldoet,
Noch blijft g' aen 't aerdsch gebonden,
Al waert u eeuwigh goedt,
Hoe sult gh'u dat beklaghen // in dien dagen.
Ghy siet steets voor dijn oogen,
Hoe alle vleysch verdwijnt,
Al siend' wort g' oock getogen
Ter plaets daer 't alles quijnt,
Daer u 't geweet sal quellen
En versellen.
Hoe meught ghy soo wreet blijven
Dijn zielen beul te zijn,
V selven voort te drijven,
Van hier na d' Helsche pijn,
Een Hel van eeuwigh suchten
En geen vluchten.
O Mensch ick moet u vragen,
Maer spreeckt niet na dijn waen,
Kan ick u niet behagen,
Wat heb ick quaets gedaen,
Dat ghy mijn soo gaet haten
En verlaten?
Kunt ghy wel meer bedencken?
Spreeckt vry na u bevroen,
| |
[pagina 270]
| |
'k Wil u mijn selven schencken,
Wat kan ick u meer doen:
Dit heb ic u voor desen // wel bewesen.
Hoe meught ghy u beroven
Van al des Hemels weeld,
Van al dees vreught hier boven,
Die eeuwigh vreught aen teelt?
Daer vreught altijdt sal groeyen,
En steedts bloeyen.
In beecken der wellusten
In stroomen vol geneught
Wil ick dijn ziel doen rusten,
In rust die 't al verheught,
Maer eerst most g' u bekeeren,
En deught leeren.
't Onsterffelijcke wesen,
En 't eeuwigh Paradijs
Dat wordt u aen-gepresen,
O menschen waert ghy 't wijs!
Maer dit kont ghy niet erven
Sonder sterven.
Een vreught van nimmer enden,
Daer 't nimmermeer en scheydt,
Daer geen dingh vreught kan schenden,
Dit 's voor mijn, Mensch, bereydt:
Maer dit kan niemandt smaken
Voor 't versaken.
Een vreught van noyt bevaten,
Een vreught van altijdt meer,
Een vreught van boven maten
Schenckt u dijn liefste Heer,
Maer eerst 't vlees hier te dooden
Is van nooden.
Een vreught van altijdt duren,
Dit's al te sonderlingh,
| |
[pagina 271]
| |
Van Iaer, noch dach, noch uren,
O over-wonder dingh!
Maer 't wordt door 't niet gelooven
Heel verschoven.
Soo ghy dit gaet versmaden
Om 't leven van een uyr,
Soo hoopt ghy al de quaden,
Een hooft van 't eeuwigh vuyr,
Daer 't worms geknaegh sal woeden,
En quael voeden.
Schoon ghy stopt nu u ooren
Voor al mijn soet vermaen,
Maer ghy kunt 't woordt niet smoren,
't Sal weer hier nae op-staen,
En eeuwigh u verkonden
Al dijn sonden.
|
|