't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse van den vijfden Psalm.
O Heer laet eens u goetheyt blijcken,
Aenhoort diens stem, die voor u leyt,
Aenschout de tranen die hy schreyt
Ach! laet mijn niet in droefheyt wijcken
Veel min beswijcken.
Ick biecht voor u mijn groote sonden
Die meerder zijn als 't zant der Zee,
Hierom is mijn, mijn hert soo wee,
Mijn afgronts quaet is niet te gronden,
Veel min gevonden.
't Is recht dat ick steets hoor te truren
En nummermeer geen troost en voel,
Maer altijdt in mijn droefheyt woel,
O Heer wilt dan mijn rouw besturen,
En 't quaedt uytpuren.
Ach! die door gracy steedts mocht weenen,
En tranen zayen over al,
Hier in dit treurigh jammer-dal,
Want al mijn tijdt is schier daer heenen
En haest verdweenen.
O Heer wilt mijn gebedt verhooren,
Gedenckt doch aen u out verbondt,
Vernielt mijn oud' en nieuwe sond',
Wilt d'oorsaec Heer van dien verstoren,
En gantsch versmoren.
| |
[pagina 264]
| |
Ach waer mijn 't steenen hert benomen,
Daer niet als sond' op sond' uytwelt,
In plaets van dien weer zijn gestelt,
Een hert daer uyt niets voort soud komen,
Dan 's leven stroomen.
O Heer hoe lang sult ghy noch toeven?
Ontfermt u deur u goedigheydt,
Waerom doch Heer soo langh gebeyt?
Ghy weet seer wel mijn groot behoeven
En swaer bedroeven.
Laet eens u minlijc aenschijn schijnen,
Daer ick so langh om heb gesucht,
En 't hert al steeds mee is bevrucht,
Geneest mijn Geest eens van sijn quijnen
En al sijn pijnen.
't Is waer, d' ootmoet die spreeckt my tegen,
Dat ick soo grooten saeck begeer:
Maer denckt doch eens, o lieve Heer!
Hoe dat ick altijdt gae verlegen
In al mijn wegen.
Wat vruchten sal mijn boom doch dragen,
Soo hy van u niet wort ge-end?
Slechs wild en quaet tot in mijn end:
Hoe soud ick dan niet droevigh klagen
En u Heer vragen.
O Heer, wanneer, ick kant niet heelen
Sult ghy eens toonen dat ghy bent
Een Trooster in mijn langh ellend?
Laet doch mijn roepen en mijn queelen
V eens verveelen.
Ick soeck geen schat, noch lang te leven
Noch wellust, eer, noch werelts pracht,
Maer een reyn hert, dat op u acht,
Daer al u Wet deur Liefd' gedreven
Is in geschreven.
| |
[pagina 265]
| |
Op dat ick 't goet om 't goet mach minnen
En lieven deught om d' edel deught,
Want desen gront baert enckel vreugt:
O heer vernieut eens al mijn sinnen
Om u te winnen.
't Valt dan niet swaer al 't quaedt te laten,
Noch sond te haten met vollen haet,
Want sond is in hem selven quaet,
Maer d' eygen liefd' kan 't nimmer vaten
De sond' te haten.
Dan sal ick niet meer murmureren
In 't geen dat ghy mijn over sent,
Want hoemen 't keert of hoemen 't went,
Wie 't anders wil, soeckt u te leeren,
En u te weeren.
Ghy wort beschuldight deur mijn daden
Wanneer ick onverduldich ben,
Dan toon ick, dat ick u niet ken:
Al swijgend' gae ick u versmaden
In al u raden.
Mijn waerheyt leert u onbedrogen,
Mijn wijsheyt die is wijs genoegh
In al het geen ick u toevoegh,
Want 't is tot u profijt gewogen,
Na u vermogen.
Mijn Liefd' en trou, spreeckt overvloedigh
In al mijn wercken openbaer,
Ghelooft, betrout mijn allegaer,
Ick vraegh: ben ick niet al t' ootmoedigh
En al te goedigh?
En ben ick niet u Heer Almachtigh
Die 't alles heeft in sijnder handt?
Is dit dan niet een groote schand,
Dat ghy mijn schickingh houd verdachtigh
En onwaerachtigh?
| |
[pagina 266]
| |
O Heer verlost ons van ons quaden
Ons quaet is overmaten groot,
Dit baert een onbekende noot,
Ach! wilt ons van ons last ontladen,
Deur u genaden.
|
|