't Geestelijck kruydt-hofken

Het vier-en-tachtighste Lied,
Van de Liefde Godts, bewesen aen Sion: op datse wederom hem soude liefhebben.

Op de wijse: Edel Karsouw, &c.

O Zyon Bruydt!
Ghy mijn Vriendinne schoone,
Siet deur u oogen klaer,
Mijn hert ontsluyt,
Tot u Liefd' ick betoone,
Als een moeder tot haer
Kindt, soo is voorwaer
Mijn hert t' uwaerts geresen,

[p. 208]

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V liefde tot my wesen.

 

 

 

Wt liefde groot

 

Liet ick my overgeven,

 

En betaelde u schult

 

Met mijn bloedt root,

 

Op dat ghy soudet leven,

 

Had ick met u gedult,

 

Als een minnaer vervult

 

Met liefde uytgelesen,

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V liefde tot my wesen.

 

 

 

Ick liet mijn Rijck

 

Om u van uwe sonden

 

Te wassen klaer en bloot,

 

Werd' ick gelijck

 

Als een mensche bevonden

 

Hier op des werelts Kloot,

 

Om u als ghy laeght doot

 

Wederom te genesen:

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V liefde tot my wesen.

 

 

 

Als ick hier quam,

 

Niet om te gouverneeren

 

Naer mijn groot-mogentheyt,

 

Maer als een Lam,

 

Aldus wilt van my leeren,

 

Soo ick hebbe geseyt,

 

Dat ghy een leven leydt

 

Seer ootmoedigh gepresen:

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V liefde tot my wesen.

 

 

 

Veel spot en smaet

 

Heb ick om u geleden,

 

Dit in u herte draeght

[p. 209]

 

Hoe ick gehaet,

 

Deur angst besweet getreden

 

De pers', o suyver maeght,

 

My selven niet behaeght,

 

Wanneer ick was verknesen,

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V Liefde tot my wesen.

 

 

 

Princesse mijn

 

Ick heb u uytverkoren,

 

Doet altijdt na mijn woort,

 

Mijn Rijck is dijn,

 

Als noch staende te voren,

 

Al waer men met accoort

 

Eeuwige vreught oorboort,

 

Mijn liefde doet u desen:

 

Dus vriendin // en laet niet min

 

V liefde tot my wesen.