't Geestelijck kruydt-hofken

Het vier-en-seventighste Liedt,
Aenwijsinge hoe soet dat de vergaderinge der geloovigen is in des Heeren name.

Voys: Ay my wat plagen! Ofte: Van Amarillis, &c.

OCh soet versamen
In 's Heeren name,
Daer mensch hem selfs is uyt gegangen
Daer liefde soet het herte heeft bevangen
Daer Goddelijcke deught,

[p. 186]

 

D' inwendigheyt verheught,

 

Och wat soeter geneught,

 

Werdt daer ontfanghen?

 

 

 

Waer salmen 't vinden

 

Daer g'lijck gesinden

 

Als spiegels reyn malkander schouwen

 

Daer liefd' en vreed' is en een goet betrouwen,

 

Daer elck voor ander buyght,

 

't Gemoedt te samen tuyght,

 

En daermen honigh suyght,

 

Met soet bedouwen.

 

 

 

Ootmoedt en lijden

 

Verweckt verblijden,

 

Gedult dat is een edel gave,

 

Wie niet geduldigh is, wort tot een slave,

 

Een slave van den twist,

 

Wie hier op niet en gist,

 

Sijn schoone tijt verquist,

 

En 's herten have.

 

 

 

Ick geef u vrede,

 

Seyt Christus mede,

 

Niet als de werelt vol van geschille,

 

Des wereldts vreed bestaet in eyghen wille

 

Dan houdtse haer vernoeght,

 

Christus hem selven voeght,

 

Tot lijden, en hy droegh 't

 

Cruys soet en stille.

 

 

 

Door het verneeren

 

Kanmen souderen

 

Twee herten door het vyers bereyden,

 

Maer sonder vyer salmen vergeefs arbeyden,

 

Smeltingh moeter geschien,

[p. 187]

 

Versteentheydt moetmen vlien,

 

En eygen wijsheydt mien,

 

Want sy doet scheyden.

 

 

 

Liefd' doet vereenen,

 

Ootmoet verkleenen,

 

Godts wijsheyt is altijdt sachtmoedigh

 

Maer eygen wijsheyt hout haer seer ongoedigh,

 

Toegeven kan sy niet,

 

Wants' op haer selven siet,

 

Liefd' en soeckt geen geniet,

 

Maer is uytvloedigh.