't Geestelijck kruydt-hofken

Het ses-en-sestighste Liedt,
Aenmerckinge op de kruysinge Christi, hoe dat Godt sijnen wille door andere Menschen wille uytwerckt, die nochtans daer van onwetende zijn, ende hoe onseker dat Godts ordeninge in der Menschen oogen is.

Op de wijse: O Schepper fier, &c.

[p. 171]

 

't STaet in u handt

 

Groot ofte sterck te maken,

 

Niemandt en kan laken

 

't Geen ghy, o Heere doet,

 

Hoewel 't verstand

 

Wel soeckt ander oorsaken,

 

Ghy hebt tot een baken

 

Gestelt u Sone goet,

 

Wat is hem al overkomen,

 

Niemand hevet doen vernomen

 

Dat al syn smaet

 

Quam uyt bescheyden raed.

 

 

 

Liefd' en wijsheyd,

 

De grond-oorsaeck van allen,

 

Liet desen gevallen

 

Ordentlijck komen voort,

 

Met sulck beleyt,

 

Dat yegelijcks bestallen

 

Niet en scheen te smallen

 

Elck in sijn eygen oort:

 

Elck een deed' sijn eygen wille,

 

't Scheen dat ghy u hand hielt stille,

 

Doch al haer werck

 

Volbracht u oogemerck.

 

 

 

't Stont langh, alleens

 

Of hy noch soud' ontkomen,

 

Niemand woud' verdomen,

 

Elck wiesch sijn handen schoon,

 

Den sin oneens // was onder den onvromen

 

Niemand heeft vernomen

 

Des lijdens edel kroon,

 

V verborgen wijsheyds stralen

 

Konden haer in 't hert niet dalen,

 

Seer onbedacht

 

Elck u besluyt volbracht.

 

 

[p. 172]

 

Hy kan dan wel

 

Troost vinden in het lijden,

 

En daer in verblijden,

 

Die uwen Soon aensiet,

 

Hoopende snel

 

Op u handt t' allen tijden

 

Die haest kan bevrijden,

 

Hoewel men 't niet en siet:

 

D' uytkomst was by u gevonden,

 

Eer hy gingh de werelt gronden,

 

Begin en endt // is u wijsheyt bekent.