't Geestelijck kruydt-hofken

[p. 169]

Het vijf-en-tsestighste Liedt,
Hoe dat een mensche, niet konnende verstaen sijn eygen wegen, evenwel op God hopen moet, die niet sonder reden toelaet dat tegen

sijn eygen voornemen sijn wegen beleydt worden.

Op de wijse: Era di Mayo, &c.

OCh mocht ick sincken
In u fonteyn der Liefden soet,
En daer verdrincken,
Tot troost van mijn bedruckt gemoedt,
Soo soud' ick vrolijck zijn,
Al in dat Rijcke dijn.

Ghy wendt mijn gangen

Na uwen wil, buyten verstant,
Spoedigh verlangen
Doet my verwachten op u hand,
Mijn eygen kracht ontvremt
Hebt ghy het hert beklemt.

O Menschen-hoeder!

Die niemant in 't verderf en brenght,
Maeckt my doch vroeder,
Waerom ghy alle dingh gehenght,
't Doet ons in 't herte wee,
Dat wy zijn als een vee.

In 's menschen oogen

Hem alle dingh wonder toedraeght,
't Oordeel bedrogen,
Nae menschelijcke reden vraeght,
Maer boven ons verstandt
Regiert ghy deur u handt.

[p. 170]

 

't Is niet gelegen

 

In yemandts macht o Heere goet,

 

Te gaen u wegen,

 

Van u het alles komen moet,

 

Ons ziel na u verlanght,

 

Tot datse troost ontfanght.

 

 

 

Die u beminnen

 

Leydt ghy door kruys en veel dangier,

 

En die haer sinnen

 

Vervullen met het aerdsch playsier,

 

Laet ghy soo henen gaen,

 

Hoe kan men dit verstaen?

 

 

 

Ghy slaet en heelet,

 

V handt vernedert en verhooght,

 

Ghy geeft en deelet

 

Al waer dat u genade ooght:

 

Toont ons u aenschijn soet

 

Liefhebber van 't gemoedt:

 

 

 

Of wy niet weten

 

Van al wat ghy hebt in den sin,

 

Vwe secreten

 

By u verborgen van 't begin,

 

De Liefd' ons weten doet,

 

Het eynd' sal wesen goet.