't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
Auteursrechtvrij
[pagina 99]
| |
Op de wijse: Wy vinden klaer beschreven, >&=c.
DIe goede Heer der Heeren,
Die is altijdt om my,
Hy weet al mijn begeeren,
Hy weet mijn gaen en keeren,
't Zy waer ick wende my.
Hy weet al mijn gedachten,
En op een yder woordt,
Wil hy seer neerstigh achten,
O wonderlijcke krachten,
Die 't alles siet en hoort.
Mijn innerlijcke Nieren,
Die staen in sijnder macht,
Ick ben door sijn bestieren,
En wonderlick regieren,
Ter wereldt voort ghebracht.
Sijn ooghen my aensaghen,
Doen ick noch niet en was,
En alle mijne daghen,
Die noch verborghen laghen,
In sijnen boeck hy las.
Wanneer ick ben verleghen,
Doet hy my onderstant,
Ionstigh tot my gheneghen,
Beschickt hy al mijn weghen,
En leydt my deur sijn hant.
| |
[pagina 100]
| |
Sorghvuldelijck gedreven,
En vreest mijn herte niet,
Wat my in desen leven,
Van nood' is sal hy geven,
De sorgh hy my verbiedt.
Want hy als eenen Wachter
Rontom my legert stil,
Bewaert my voor en achter,
My hindert geen verachter
Ten zy met sijnen wil.
Dat hy my dus bewaerden
Dat schijnt een wonder daet,
Nochtans en valt op aerden
Gheen musken kleyn van waerden,
Ten zy dat hy 't toelaet.
By hem is niet vergeten
Soo kleynen creatuer,
Al is hy hoogh geseten
't Staet al in sijn geweten,
Persoone, tijdt en uur.
Al woud' ick hem ontvlieden
In Hemel of in Hel,
't En kan geensins geschieden,
Hy soude my bespieden
Met sijn vyer'ge oogen snel.
Hy siet op alle paden
Der menschen quaet en goet,
Hy wederstaet den quaden,
Maer hy neemt in genaden
Die wandelt in ootmoet.
Mijn liefde wil ick vesten
Op hem, vry onvertsaeght,
Want die hem lieft, ten lesten
Dient alle dingh ten besten,
't Zy hoe 't hem oock toedraeght.
|
|