't Geestelijck kruydt-hofken

Het drie-en-dertighste Liedt,
Van een recht gelaten herte, hoe dat het selve in alles te vreden zijnde, nochtans niet sonder lijden en is.

Op de wijse: Moet m' in alles sich versaken, &c.

EEnigh, stil, en af gescheyden
Hier van al,
s' Menschen herte wel bereyden,
Voor Godt sal,
Maer aenhanck // van verganck,
In 't gene dat hier is,
Maeckt duysternis.

Een gelaten hert ootmoedigh,

Houdt hem stil,
En het voeght hem altijdt spoedigh,

[p. 90]

 

Na Godts wil,

 

Hoe het gaet // goet of quaet,

 

Wat Godt toelaet, of schickt,

 

Hem niet en schrickt.

 

 

 

Want hem is voor al wel kondigh,

 

Datter gheen

 

Dingen en zijn quaet oft sondigh,

 

Dan alleen

 

't Goddeloos // wesen boos,

 

Waer van des menschen gront,

 

Diep is ghewont.

 

 

 

Creatuerlijck beweghen,

 

Dus oft soo

 

Daer en is hem aen ghelegen

 

Niet een stroo,

 

Of 't gedacht // schreyt of lacht

 

Van 't gene dat het siet,

 

't En raeckt hem niet.

 

 

 

Isser dan geen pijn noch smerte,

 

Noch gevaer,

 

In sulcken ghelaten herte?

 

Iae 't voorwaer,

 

Smerte groot // totter doot,

 

't Welck niemandt en versint,

 

Dan die 't bevint.

 

 

 

Mochtet hier hem selfs verteeren,

 

Om den mensch,

 

Tot de ware deught te keeren,

 

Na Godes wensch,

 

Hem geen pijn // soudet zijn,

 

Wt liefde die het heeft,

 

Tot al wat leeft.

 

Dat is hem het grootste lijden,

 

Alst niet kan,

 

Van de slaverny bevrijden

[p. 91]

 

Alleman,

 

Dat het moet // 't hooghste goet,

 

By hem behouden heel,

 

Sonder uytdeel.